Deze week was/ben ik in Finland. Een wens die eindelijk uitkwam. Het moest volgens de folder een sportieve vakantie worden. Als sportland kennen we Finland natuurlijk vooral van de wintersport, al blijven ze qua prestaties wel achter bij Noorwegen en Zweden. Maar het meest gewilde goud voor het Schandinavische drietal ging wel naar de Finnen, Olympisch kampioen ijshockey . En met brons voor de vrouwen erbij kon het al niet meer stuk, al viel het aantal langlauf-medailles dan wat tegen.
En dat is vreemd want je struikelt hier bijna over de ontelbare loipes die in de bossen zijn uitgezet en waar veel gebruik van wordt gemaakt. Iedere Fin wordt geboren met langlauf-ski’s reeds aan de voeten, iedereen doet het.
Vanuit mijn tijdelijke verblijf kijk ik uit op de ski-afdaling. Een niet al te lange piste, twee mogelijkheden, rood of zwart vanaf beneden ingeschat. Meestal zag ik er niemand, soms één of twee, nooit meer dan vier tegelijk. Alpineskiën telt hier absoluut niet mee.
Beide ski-disciplines heb ik deze week niet beoefend. Stond niet op het programma. Maar waaruit bestond mijn inbreng in het Finse sportgebeuren dan wel? Tja. Het wandelen reken ik mee, en ook de sneeuwschoenwandeling, zeer inspannend. En als vissen een sport is dan mag ik ook mijn ijs-vispoging meerekenen, al was het meest inspannende het handmatig middels een draaiboor aanbrengen van een negentig centimeter lange schacht door de ijsvloer.
Maar de sneeuwscooter-safari is meer passief dan actief, sturen en gas geven. En in een slee voortgetrokken worden door een aantal husky’s kun je buiten het remmen moeilijk actief noemen. De rendier safari spande de kroon, daar hoefde je helemaal niets te doen. Bepaald geen actief onderdeel, hoe leuk ook.
Vandaag staat het kijken naar skiërs die voortgetrokken worden door een rendier op het programma. De snelheid kan daarbij oplopen tot wel 60 km. Ik ben opnieuw passief bezig. Maar als ik heel eerlijk ben, ik heb een prachtweek gehad, al moet je zo’n actieve vakantie niet al te letterlijk nemen. En dat de meeste stugge Finnen het verrekken om je terug te groeten (he-he) neem ik dan maar voor lief.
Harry Middeljans
