Hoe vaak niet zondigt de sporter tegen het beginsel van Yin en Yang? Het voert te ver om deze Taoïstische levensles hier in alle finesses te behandelen – u zou het niet begrijpen, althans: ik snap het niet – maar in onze weinig subtiele westerse samenleving begrijpen wij dat als: innerlijke tegenpolen die in harmonie zijn. Dat is natuurlijk niet vanzelfsprekend. Wie zich bijvoorbeeld het apenzuur traint en dientengevolge oververmoeid raakt, heeft teveel Yin – of Yang, daar wil ik vanaf zijn. Hoe het ook zij, de sporter is niet in balans. Goed, het is vanzelfsprekend geen sinecure om dat evenwicht te vinden. Wie te weinig traint ziet de concurrentie passeren, teveel voorbereidende arbeid houdt de atleet eveneens op achterstand.
Per saldo blijft boven de markt zweven hoeveel Yang nu goed is voor de atleet. Dat is een kwestie van gevoel. Veel anders kan ik er niet van zeggen. Wie dat gevoel mist, is evident de banaan. Niettemin kan ik ook die onnozele halzen een tip geven. Deze luidt: ga vissen. Ik word in ieder geval behoorlijk zen van vissen. Het turen naar een rood puntje te midden van ondoorgrondelijk water is vréselijk ontspannend. Doorgaans gebeurt er niets, maar de mogelijkheid dat een vis van formaat het aas oppakt en ermee wegzwemt is niet denkbeeldig. Aan dat idee, dat dikwijls een idee-fixe blijkt te zijn, klampt de sportieve visser zich vast. Je weet maar nooit.
Overigens is ook deze in wezen onbenullige vrijetijdsbesteding verworden tot een topsport. Klopt: ook ik keek daarvan op. Maar er zijn zonderlingen die, doorgaans gesponsord door een merk gespecialiseerd in vistuig, vissen of er forse prijzen mee zijn te verdienen. Dat is trouwens ook zo. Er zijn, als bij het wielrennen of schaatsen, ploegen die elkaar de tent uit vissen. Dankzij veelvuldig trainen (het is heus waar) en duizenden euro’s aan sponsorgelden halen die gasten tijdens een wedstrijd kilo’s aan vis naar boven. Ik ben doorgaans al zielsgelukkig met één miezerig visje.
Nu zit of sta ik doorgaans op stekken waar zich geen hondenuitlatend volk ophoudt of andere onverlaten die steeds vragen of ze wel willen bijten. “Jazeker” zeg ik dan droogjes, ”Daarom zit ik ook aan de kant. “ Daarbij hanteer ik vermoedelijk de verkeerde hengel voorzien van te grove lijn met een chaotische in plaats van een behoorlijke gestructureerde loodzetting. De haakjes zijn vast te lomp, het aas niet berekend op de juiste vis en de dobber, die een serieuze visser “pen” noemt, is groot genoeg om een flinke sloep aan vast te leggen.
Niettemin vermaak ik mij buitengemeen. Het is mijn Yang die mij naar de visgronden drijft. Overigens gaat de vis, op een minuscule lipperforatie na, terstond weer vrijuit. Niet als de wedstrijdvisser, die zijn levende have eerst in het leefnet gooit – opdat ze gewogen worden.
Wat voor hun de Yin is, is mijn Yang.
Erik Endlich
