Sinds twee weken is huize Bonder gelinkt aan Ziggo, na een even lange als vergeefse battle met Online om internet, tv en bellen op één lijn te krijgen. We zijn dagenlang verstoken geweest van onze vaste telefoon, hebben tv gekeken zonder beeld, kregen na tien werkdagen een monteur aan huis die de complete meterkast verziekte, waren vaste klant bij de telefonische helpdesk waarmee we na een gemiddelde wachttijd van minimaal tien minuten begeleid door een zenuwslopend pauzemuziekje contact kregen om vervolgens tegen een menselijke muur van onbegrip en desinteresse vast te lopen, met als absolute dieptepunt het moment waarop de medewerker het gesprek eigenhandig, voortijdig én eenzijdig beëindigde omdat hij – overigens niet geheel ten onrechte – voorzag ‘dat we er toch niet uit kwamen’. Op de schriftelijke afzegging met beargumenteerde onderbouwing van onze klachten – per post, want per mail ging het niet – kregen we een reactie dat ze onze frustraties weliswaar begrepen, maar dat we desondanks altijd weer welkom waren bij Online, wat op mij vooral het effect had alsof je een kalkoen naar zijn favoriete recept voor het kerstmenu vraagt. Ik heb de digitaal dolende dotcomcowboys toen maar het ongevraagde, maar niet minder welgemeende advies gegeven om zich voortaan Offline te noemen.
Enfin, het leed is geleden en Ziggo voldoet tot nu toe prima. Eén van de tv-zenders in het pakket is Ziggo Sport en dat bood me de gelegenheid om zondag voor het eerst in mijn leven een volledige wedstrijd in de Formule I live te volgen. Echt waar: ik heb mijn uiterste best gedaan en al mijn vooroordelen proberen uit te schakelen, maar het lukte me niet om er ook maar één minuut van te genieten, laat staan er enthousiast dan wel opgewonden van te raken. Ik zag vooral een bolide met het logo van Red Bull, met daarin onze eigen Max Verstappen, onophoudelijke pogingen wagen om een tegenstander te passeren, daartoe aangemoedigd door een overspannen commentator met een verleden van heel veel ‘joho’-momenten waarop hij zelf kennelijk nogal trots was. Geen misverstand: ik vind het knap hoe die jongen op zijn leeftijd de besturing van zo’n extreem gecompliceerde machine onder de knie krijgt, ik heb al moeite om mijn wekkerradio naar behoren te laten functioneren en als ik een lekke band heb dan moet ik mijn vrouw bellen, maar nee, ik kon er dus niet warm van worden en dan duren die 52 rondjes wel heul errug lang. Op de laptop was intussen de finale van Wimbledon begonnen. De rest is geschiedenis en mooier wordt het nooit meer, johe joho jo fucking hell!
Peter Bonder
