Het was een aangenaam eenbenige fietstocht rondom Hellendoorn. De schilderachtige zonlandschappen, de onheilspellende wolken aan een donkere hemel. Ruisdael was een middag terug in Twente en cafetaria Het Kokhuus liet beelden zien van de merkwaardige finish van een bijzondere etappe van de Tour de France en serveerde er tomatensoep bij. Quatorze Juillet in optima forma. Paniek voor de klassementcracks vanwege een gek. Een klein drama op de flanken van de Mont Ventoux. Daar zou dit stukje over gaan, maar er kwam iets tussen.
Vanavond voltrok zich een groot drama in Nice. God weet waarom, al laat Hij niks merken, want Hij schiep behalve veel moois en goeds ook de nietsontziende terroristen die onschuldige vrijheidbelevers vermoorden, elkaar omleggende geloofsfanaten van religies die in principe toch hetzelfde zouden moeten voorstaan, wapens van vuurspuwing en adembeneming tegen de vrijheid van meningsuiting en levensontplooiing. En zelfs van hedonistische decadentie. Voor die vrijheid staat Quartorze Juillet ook, al 227 jaar. Daar gaat dit stukje nu even-zeer over.
Van de Tour de France tot de Tour de Terreur. Op de achtergrond dreunt bij het schrijven van dit stukje de melodieloze herrie van het jaarlijkse volksfeest in het dorp mijner inwoning. In een tweebenig leven smaakte het bier daar overigens wél feesthalzend goed. De omstandigheid bepaalt de ervaring. Een gedachte: als nu op dat feest een kleine gek met een groot gebrek geweren leeg schiet of met een vrachtwagen op de menigte inrijdt… En ik dacht zomaar: ons enige wapen is nooit de vrijheid van leven op te geven voor dreiging van terreur.
Han Pape
