Greet van der Veen: ‘Jij loopt dan met jouw land het stadion in, FANTASTISCH!’

Geplaatst op 11 november 2011 door Redactie   ·   12 Reacties

Het ultieme moment van glorie
van ex-waterpolo-international
Greet van der Veen uit Oldenzaal.

29 juli-8 augustus 1982

‘Ik heb natuurlijk meerdere mooie momenten meegemaakt. Zoals mijn eerste toernooi op het hoogste niveau tijden de FINA-cup in Breda waar ik mijn eerste spelmomenten kreeg of mijn allereerste vliegreis naar Malta, het land waar de mensen gek zijn op waterpolo en de supporters bij een doelpunt in het water springen. Ook 1984 Los Angeles was bijzonder. Wij waren de pilot voor de OS die daar een paar weken later gehouden zouden worden. We kregen politiebegeleiding van en naar het zwembad en moesten na een wedstrijd ook voor dopingcontrole. Ondergetekende was natuurlijk het haasje haha. De FINA-cup in Nieuw Zeeland was een ervaring op zich met meerdere zieken in ons team. Mijn eerste gouden EK-medaille in Strassbourg is ook een geweldige herinnering.

Maar het toernooi wat toch de meeste indruk op mij gemaakt heeft is het WK-Zwemmen in Guayaquil/ Ecuador 1982 (voorafgegaan door een trainingskamp in/op Curaçao. Het WK-zwemmen was toen nog niet gesplitst dus we gingen als één team naar Ecuador. Later werd het waterpolo-gedeelte gesplitst in zwemmen, schoonspringen en synchroonzwemmen. Tijdens deze WK deden wij als dames waterpolo officieus mee (telde wel als FINA-cup).

Ten eerste was het mijn eerste lange vliegreis en dat was al een ervaring op zich.
Het trainingskamp duurde 10 dagen waarbij we veel rustten,  trainden en ook oefenwedstrijden speelden tegen de heren van zwem- en poloclub Asiento. Die werd op dat moment gerund door Willem (TOF) Hofland , een Zaanse grootgrutter die veel heeft betekend voor het waterpolo op  Curaçao.  Bij zijn Toko Zuikertuintje hebben we regelmatig wat gegeten. Ten tijde van het trainingskamp was ik in topvorm en om dat te behouden mocht ik niet altijd alle oefenwedstrijden voluit meedoen. Wel leuk om een keer in echt in topvorm te zijn, maar je wilt toch meedoen met oefenwedstrijden nietwaar ???

Aansluitend vlogen we door naar Guayaquil en tijdens de busreis ’s nachts van het vliegveld naar ons hotel zat ik met mijn  neus tegen het raam van de bus. Ik had nog nooit zoveel armoede gezien….hele gezinnen die gewoon in kartonnen dozen lagen te slapen!!!. Later tijdens enkele andere uitstapjes kwamen we nog meer armoedige zaken tegen. We kregen soms wel eens een lunchpakketje mee en die aten we dan aan de kant van de weg op. Als er dan van die kleine kinderen met snottebellen bijna het eten uit je mond keken, dan had je al snel geen trek meer. Regelmatig heb ik mijn pakketje weggegeven. Ook zag je mensen met ratten aan het spit, tenminste dat dacht ik toen. ( Ik ben later nog eens op vakantie geweest in Peru en nu blijken cavia’s een lekkernij te zijn in deze landen dus…. maar toen was ik ervan overtuigd dat het ratten waren). En als je de plaatselijke slager zag met vlees dat zo maar buiten hing met weet ik hoeveel vliegen erop dan had je ’s avonds ook niet zoveel trek meer. Ik ben tijdens die reis dan ook 7 kg afgevallen (alleen in Ecuador dan). Als we het hotel uitgingen, kregen we altijd een bewaker mee (met geweer!!!),  totdat wij hadden afgesproken om ons als een speer te verspreiden en de bewaker helemaal de kluts kwijt was (en ons ook haha). Ook rondom het zwembad stond een cordon van bewakers. Heel bizar allemaal, want dit hadden wij natuurlijk nog nooit meegemaakt. Als wij een krantje wilden en die was uitverkocht, werd ie zo bij iemand uit de handen gerukt. Wij hadden dus nooit meer een krantje nodig  dat snap je.

Aangezien we als één Nederlands team gingen, mochten we ook meedoen met de geweldige opening…..FANTASTISCH…jij loopt dan met jouw land het stadion in en alle mensen zijn er voor JOUW land, JOUW team en voor JOU zelf. Ik heb het altijd jammer gevonden dat ik nooit een Olympische Spelen heb meegemaakt, maar deze opening kwam wel in de buurt. :-). Tijdens dit toernooi werd het vrouwenwaterpolo als officieel erkend en dat betekende het eerste officiële WK in Madrid dat in 1986 zou worden gehouden.

Het toernooi op zich verliep voorspoedig. Canada werd twee keer verslagen met 11-7 en 14-7, daarna Australië met 11-10 en 8-6 en het gelijke spel 8-8 tegen USA  was voldoende voor het behalen van de FINA-CUP. Mijn topvorm van Curaçao bleek gelukkig nog bewaard en ik heb dan ook een toptoernooi gespeeld. Aansluitend hebben we nog een mooie busreis gemaakt van  circa 10 uur door het voorgebergte van de Andes naar Quito waarbij we de evenaar nog zijn gepasseerd en veel indianendorpen hebben bezocht (veel dingetjes gekocht natuurlijk). Ook zijn we nog op bezoek geweest bij de Nederlandse consul in Quito.
Tijdens onze terugkomst in Oldenzaal zijn Hermine (Perik) en ik nog uitgebreid gehuldigd door  vrienden, buren en OZ & PC. Zelfs de burgemeester was aanwezig. (zie bovenstaande foto, rechts Greet van der Veen. red)

Al met al was het dus een geweldig sportmoment om op terug te kijken.’

Greet van der Veen is op 02-12-1958 te Oldenzaal geboren. Ze heeft tot nu toe haar hele leven in Oldenzaal gewoond, gewerkt en gesport.

Scholen. Nutsschool : kleuter-  en lagere school, Twents Carmellyceum : Atheneum A, Ubbo Emmius, Leeuwarden:  lerarenopleiding Frans-Duits ( niet afgemaakt)

Werk: Al 32 jaar bij TNT-Fashion (het vroegere Bleckmann Expeditiebedrijf ) vanaf 1979 tot nu.

Waterpolo: Op  haar negende kwam ze voor het eerst in aanraking met  OZ & PC via haar vriendinnetje Annet Boswinkel. Eerst kwam ze in de zwemselectie, op haar veertiende stapte ze over naar het waterpolo. Even speelde ze in het tweede damesteam, maar ging eigenlijk direct door naar het eerste team met als bekendste speelster Ine Weijering-Peeters. Greet heeft eigenlijk alleen maar Hoofdklasse gespeeld. Tot haar 35^ste (1993/ 20 jaar) speelde ze in Dames 1. Daarna bouwde ze in dames 2 en 3 af waarbij ze in het tweede team regelmatig als speelster/coach optrad. Daarna 10 jaar alleen coach van dames 2.

Beste resultaat als speelster met OZ&PC 1: derde van Nederland.

Oranje: In 1977  werd ze voor de eerste keer uitgenodigd voor het Nederlands zevental maar zegde ivm de studie in Leeuwarden af (niet te combineren  ivm reistijd Leeuwarden-Zeist). Na het van de afbreken studie had ze wel tijd. Haar internationale carrière begon dus eind 1979. Met Hermine Perik, die ivm blessure van een andere keepster ook een uitnodiging kreeg , heeft Greet heel veel kilometers naar Zeist afgelegd. Eigenlijk stopte ze in 1985, maar na opnieuw een uitnodiging gekregen te hebben is ze toch maar weer begonnen.

Na haar actieve interlandcarrière is ze nog twee jaar teammanager geweest bij de dames jeugd van de KNZB

Erelijst:
1980                 Wereldbeker waterpolo (officieel Fina WaterPolo World Cup) Breda                 goud
1981                 Wereldbeker  Brisbane ( Australië)                                                                            zilver
1982                 Wereld Kampioenschappen (officieus)  Guayaquil( Ecuador)                               goud
1983                 Wereldbeker Ste-foy, Quebec ( Canada)                                                                  goud
1984                 Wereldbeker Irvine/ Los Angeles ( USA)                                                                 brons
1986                 Wereldkampioenschappen ( officieel) Madrid ( Spanje)                                       zilver
1987                 Europese kampioenschappen Straatsburg( Frankrijk)                                         goud
1988                 Wereldbeker Christchurch( Nieuw-Zeeland)                                                          goud
1989                 Wereldbeker Eindhoven en EK Bonn                                                             beide goud