‘Het meest ultieme moment uit mijn roeicarrière heb ik beleefd tijdens de internationale regatta in Luzern (Zwi) in 1995. In dat jaar probeerde ik als 3ejaars roeister aansluiting te vinden bij de nationale seniorenselectie. Mijn doel was om dat jaar deel te nemen aan de WK. Mijn eigen prestaties verliepen zeer wisselend dat seizoen en ik wist dat ik nog heel wat moest laten zien wilde de bondscoach – de bikkelharde Poolse Amerikaan Kris Korzeniowksi – me als jonge hond opnemen in de damesacht. Helemaal blij was ik toen ik tijdens de Koninklijke Holland Beker, een belangrijke internationale wedstrijd in Amsterdam, in de acht mocht plaatsnemen. Dit was mijn kans! Maar…wat werden we naar huis geroeid door de Britten. Ons roeien leek nergens op, ja, op een takkebos!
Het was nog twee weken tot Luzern, de belangrijkste krachtmeting voorafgaand aan de WK. Wat kun je nog doen in 2 weken? Zowel op fysiek, technisch als mentaal vlak, want alles rammelde. In die twee weken hebben we het water – tot onze grote frsutratie – alleen maar mogen “aaien”. Nooit volle kracht, vreselijk veel pingelen en lastige oefeningetjes doen. Onze benen kregen jeuk van het “nietsdoen”. Was dit nou een gedegen voorbereiding..??
En toen kwam Luzern en mochten we los. En dat deden we: de voorwedstrijd wonnen we nipt zodat we direct doorkonden naar de finale. En in de finale roeiden we de sterren van de hemel, al klinkt dat wat arrogant. Alhoewel, we roeiden nu alle wereldsterren, de Roemenen, de Canadezen, Duitsers.. én de Britten, naar huis. We wonnen met ruim een bootlengte voorsprong op de rest van het veld en we waren uitzinnig van blijdschap. Voor ons kwam dit als complete verrassing, maar in twee weken waren we van een slap bootje een ijzersterk roeiend team geworden. Dit in combinatie met de fantastisch gelegen roeibaan op de Rotsee tussen de bergen bij Luzern, maakt Luzern 1995 tot mijn mooiste sportmoment.’
