Oud-wielrenner Erwin Kistemaker: ‘De juiste moraal op het juiste moment’

Geplaatst op 20 maart 2012 door Redactie   ·   3 Reacties

Het ultieme moment van glorie
van oud-wielrenner Erwin Kistemaker

30 juni 1990
Oldenzaler Erwin Kistemaker (48) was in zijn jonge jaren een buitengewoon slimme en snelle wielrenner. De coureurs die met hem naar de finish reden, wisten vrijwel zeker dat de Twentenaar hen zou kloppen. Als amateurwielrenner won hij verschillende wedstrijden in binnen en buitenland.  Sinds 2000 is hij internationaal jurylid voor de UCI en is hij actief bij wedstrijden in de hele wereld. Zo was hij in 2011 commissaris in de Giro d’Italia en de Ronde van Eritrea.

‘Tijdens mijn actieve wielercarrière bij de amateurs zijn er vele momenten geweest, die ik als hoogtepunt heb ervaren. In 1986 won ik in het shirt van de Altrexploeg de Ster van Zwolle en twee etappes in Olympia’s Tour. In het shirt van Elro Snacks ben ik Nederlands kampioen geworden in 1988. Maar ook minder grote overwinningen en tegenslagen hebben memorabele momenten voor me opgeleverd. Bovenal heb ik in die jaren heel veel plezier beleefd aan de wielersport en alle mensen die daarbij betrokken waren.

Mijn meest memorabele moment ligt misschien niet zo voor de hand, maar in 1990 kreeg ik, na twee  jaar voor de Elro-ploeg te hebben gereden, de mogelijkheid om voor de Giant-ploeg te gaan rijden, onder de bezielende leiding van Arie Hassink. Ik kende Arie nog als renner en had vaak tegen de “slag” van Amstel gereden. We werden het al snel eens en Giant werd m’n nieuwe ploeg. De trainingen in het begin van het jaar waren lang en zwaar en Arie ging zelf op de fiets mee en maakte het de renners dan nog lastig, door lang en hard op “de kant te rijden”.
Mijn eerste wedstrijd voor Giant was de Ronde van Taiwan. Met oa Eric Cent, Freddy Wolsink en Rudy Nagengast reisden we naar de andere kant van de wereld. Eric, Freddy en Rudy wonnen één etappe en ik won zelf twee etappes. De eerste klassiekers in Nederland verliepen goed voor de ploeg. Freddy Wolsink won de Ronde van Zuid Holland en ik kon in april voor de tweede keer in mijn carrière de ronde van Noord-Holland winnen. Vanaf half april raakte ik volledig uit vorm. De benen wilden niet meer wat ik wilde en ik reed als een pannenkoek.
In mei ben ik wel in Olympia’s Tour gestart, maar kon niet meedoen voor etappe overwinningen. Ik richtte mij op de twee tussensprint per etappe en wist zo de roze tussensprinttrui te behalen en te behouden.
Ook de weken erna ging het niet goed. Met veel rust, massages en gesprekken gingen we richting het NK in Limburg te Meerssen. Het algemene beeld was dat dit parcours veel te zwaar was voor mij. De vele beklimmingen van de Raarberg en de Kruisberg berg zou ik niet aankunnen. Het weekeinde voor het NK ben ik op het NK-parcours gaan trainen en hoewel de vorm nog niet goed was, had ik de indruk dat ik dat parcours aan zou kunnen. In de voorbespreking door Arie kreeg ik een vrije rol toebedeeld. Mijn vorm en het parcours waren de redenen dat er voor mij geen rol van betekenis voor de ploeg was weggelegd.
Al in het begin van het NK werden verschillende groepen eraf gereden en toen halverwege koers het peloton tijdens een beklimming definitief brak, zat ik met maar enkele renners van onze ploeg voorin. De nationale selectie AMEV, was met 6 renners vertegenwoordigd. Hoe verder we in de wedstrijd kwamen, hoe beter ik me voelde en het feit dat ik dit rondje niet aan zou kunnen gaf me nog iets meer moraal. Twee ronden voor het einde vormde zich een kopgroep met vier renners van de nationale selectie en vijf eenlingen, waarvan ik er één was. Toen, de voor mij relatief onbekende renner, Toine Bok in de finale demarreerde, had ik mee moeten gaan. Met vier mannen van de nationale selectie verwachtte ik dat deze de voorsprong te niet zou gaan. In plaats van gezamenlijk het gat dicht te rijden, probeerden de renners te demarreren en als eenling het gat dicht te rijden. In de laatste ronde vormde zich een achtervolgend groepje van vier renners, waaronder twee renners van de nationale selectie en ik. Toine Bok hebben we niet meer teruggereden en in de sprint bergop werd ik nipt verslagen door Harm Jansen van de nationale selectie. Deze derde plek op het NK in Meerssen op 30 juni 1990 was voor mij een bevestiging dat ik ook zware parcoursen aankon en vandaar dat ik dit als meest memorabele moment heb beschreven. In 1990 reed ik nog meerdere goede uitslagen en won tenslotte het Gazelle regelmatigheidsklassement bij de amateurs.’

Wielerman pur sang Erwin Kistemaker is in 1963 geboren in Oldenzaal. Op 10 jarige leeftijd begon hij met wielrennen en doet dat nog steeds met veel plezier. Hij werd in 1988 Nederlands kampioen, won twee etappes in de Ronde van Taiwan en drie in Olympia’s Tour. Hij won de Ronde van Noord-Holland twee keer, won de Ster van Zwolle en de Caraco-Omloop en nog tal van kleinere rondes.

Kistemaker is accountmanager van beroep en woont sinds 1994 in Diemen.

NB Dit artikel stond enkele weken geleden ook in TwenteSport Magazine.

(foto Sportfoto.nl)