Coach-dag van de KNVB, CBV en VVON. Tilburg, Willem II stadion, ’s morgens tegen elven. Leo (Beenakker) en ik op de tribune met sigaar, ach je ontmoet nog eens iemand. Verder lege stoelen, iedereen in workshops of aan het netwerken. Leo bereidt zijn toespraak voor (prijsuitreikingen beste coach, beste elftal, enz. ).
‘Een talent kan alleen een talent zijn als er andere talenten naast staan’, oreer ik. ‘Laten we dan beginnen met de assistenten van de trainer’ zegt Leo. ‘Niet automatisch mijn vriendjes, maar zoeken naar een aanvulling, iets wat ik niet of minder heb’. ‘Vraagt acceptatie en durf’, geef ik aan.
‘Kiezen trainers niet vooral voor de veiligheid? Heeft de keuze niet te maken met je zelfbewustzijn? Kunnen trainers accepteren dat ze niet alles kunnen en weten? En dat dat bij een mens, dus ook bij een trainer hoort? Is de technische staf ook niet een team? Door de verschillen maar met hetzelfde doel, het maximale kunnen halen?’
‘Tja’, zegt Leo en paft. ‘Dat vertel ik vandaag maar niet, dat duidelijk maken laat ik graag aan jou over, ieder zijn vak’.
‘Leo, we zijn een team’, en ook ik paf verder.
Seizoen 2009-2010, laatste wedstrijd van FC Twente bij NAC. Filmpje werd er gemaakt voor het 1e elftal. Al Pacino in de kleedkamer van een Amerikaans Football team. In de rust geeft hij zijn team een mentale oppepper van jewelste. Waarschijnlijk hebben de meeste van u het gezien (op you tube nog te bekijken, film ‘Any Given Sunday’). Nog steeds krijg ik kippenvel en heb ik zin om de wei in te stormen. FC Twente won. Dit jaar een ander filmpje. Ouders, goede bekenden zeggen iets over de speler. Ontroerend, doet je wat. Twente verloor.
Is het filmpje oorzaak? Nee, die conclusie is nooit aantoonbaar en het zou de afhankelijkheid van een filmpje te groot maken. Wel kun je iets zeggen over het verschil in mentale beleving. Van Al Pacino’s verhaal is het effect dat ik mezelf opblaas, de adrenaline laat stromen en dat ik er tegen aan wil. Van het laatste filmpje word ik emotioneel geraakt. Ik word, het is wat zwaar, week om het hart. Het gevolg daarvan is dat ik, om in wielrenners termen te blijven, pap in de benen krijg. Neem de proef op de som.
Gijs, uw hoofdredacteur, vroeg me, schrijf eens wat over Heracles. Tja, wat valt daar nu over te schrijven? Veel. Maar weinig op mentaal gebied. Eerste helft van het seizoen was wennen aan en accepteren van een andere aanpak van de nieuwe trainer. Tweede helft oogsten. Achtste plaats en een kans om Europa in te gaan.
Het beloften team tweede in hun competitie. Boven Ajax en FC Twente, alleen PSV was uiteindelijk beter. Zegt iets over de team capaciteit bij Jong Heracles. Individuele klasse is dus niet bepalend voor winst. Sjappo, René en John. Rust momenten voor een mental- en personalcoach.
Bij Heracles wil de voorzitter nog wel eens ongecontroleerd de kleedkamer binnen stormen om ongezouten zijn mening te geven.Dus daar gebeurt ook wel eens wat op mentaal gebied. Wat is een goede voorbereiding?: een goed verhaal van de trainer?, een filmtje? een goede mop? een harde scheet waar iedereen om moet lachen? Zelf kreeg ik wel eens een geel drankje voor de wedstrijd voorgeschoteld. psychisch had ik nadien erg veel zelfvertrouwen.Bij Hennie Hollink kreeg je tijdens de stop op de heenreis koffie met gebak! Dit zou erg goed zijn.
Belangrijk zijn de eerste balaannames. Wordt je wel aangespeeld? Gunnen je medespelers jou die kans? etc.
Het belangrijkste van de voorbereiding is goed eten een dag voor de wedtrijd en een goede nachtrust. Wat over blijft is “vorm”
Je bent óf in vorm, óf niet. Meer bestaat er niet.