Luc

Geplaatst op 20 november 2012 door Redactie   ·   3 Reacties

Zojuist de buurman nog: ‘Hoe lang houdt McClaren het nog vol met die Castaignos?’
Ik antwoordde: ‘Niet lang meer, vermoed ik.’ Ik baseerde dat op het feit dat Dmitri Bulykin zo langzamerhand weer op volle toeren kan meedraaien. Zo speelde hij maandag al driekwart wedstrijd bij de beloften mee.

Dit soort vragen krijg ik om de haverklap. Vooral over de zeer matige inbreng van Luc Castaignos. Omdat de mensen denken dat ik als journalist een betere inkijk heb in het denkproces rond de basisopstelling van FC Twente dan zij dat hebben via krant, tv of websites als deze. Ik bezoek de wedstrijden, een heel enkele keer een training en leg mijn oor te luister bij de perspraatjes voor en na de wedstrijd. McClaren laat dan niet vaak het achterste van zijn tong zien. Je stelt wat vragen, de man gooit zijn gezicht in mimieken waar wijlen Marcel Marceau nog jaloers op zou worden en geeft dan soms een duidelijk antwoord of een korte uitleg waar je niet altijd wat mee kunt. Clichés liggen op het puntje van zijn tong. Ik kan me overigens voorstellen dat een trainer niet altijd de achterkant van datzelfde lichaamsdeel laat zien. Zelfs de kleinste ontboezeming is in een mum van tijd aan de andere kant van het land. Over Castaignos zei hij tevreden te zijn. ‘Hij werkt hard voor het team’.

Deze jongeman moet echter doelpunten maken, daarvoor is hij aangenomen. Ikzelf was van meet af aan sceptisch en heb dat toen ook op de radio gezegd of op deze en andere plekken geschreven. Bij Feyenoord moest hij noodgedwongen meedoen en scoorde een dik dozijn doelpunten in een ander systeem dan FC Twente.  Hij ging toen naar Internazionale waar hij nooit mee mocht doen en verhuisde deze zomer voor veel te veel geld naar Enschede en Hengelo. (De penningmeester van Inter ligt nog steeds dubbel van het lachen over deze transactie.) Ik zag aankomen dat deze junior niet paste bij het niveau van de overige basisspelers. Hij moest in de spits de kar trekken die zijn voorganger Luuk de Jong – en in mindere mate Marc Janko – met veel succes door de Nederlandse en Europese stadions getrokken had. De kar lag vol met virtuele doelpunten, te meer omdat het ‘technisch hart’ van FC Twente ook nog gezorgd had voor mannen die een bal kunnen geven. Kroonprins Luc was de gedoodverfde koning.

Hij kon het echter niet aan, zo bleek al gauw. Hij loopt en loopt, sleurt en sleurt, maar vaak is dat niet op het juiste stukje gras. Hij is geen baas over de bal, kan niet koppen en staat regelmatig buitenspel. Een cynicus in mijn omgeving kreeg zelfs heimwee naar Uwe Blotenberg, André van Benthem of Kim Christensen, voormalige spitsen van FC Twente die nooit een vaste basisplaats hadden. Arme Luc. Toch werd FC Twente met hem nog koploper en staat momenteel prinsheerlijk op de tweede plaats. McClaren is daar zeker niet ontevreden over, ook gezien het college dat hij onlangs gaf met als kwintessens dat hij niet alleen van wedstrijd tot wedstrijd leeft, maar vooral ook het hele seizoen probeert te overzien en te plannen. Hij is in deze fase van het jaar druk bezig met het vorsen van zijn grote selectie, wacht op het herstel van een aantal geblesseerden om dan in de tweede helft van het seizoen eindelijk het elftal met de juiste balans gevonden te hebben. Dat is wat hij onlangs uitgebreid uitlegde. Het is een Engelse manier van denken. Het gaat om de laatste tien wedstrijden. Dan moet je elftal nog fris en fruitig zijn en de meest doelmatige balans gevonden hebben voor de bestorming van de bovenste plaats van de eredivisie.

Dat kan. Zo mag hij denken met de rugdekking van Joop en zijn kompanen als voorname feedback. Het zou natuurlijk wel aardig zijn als zijn ploeg ook in de aanloop naar die laatste tien wedstrijden een aantal amusante wedstrijden op de mat zou leggen. Wat FC Twente tot nu toe heeft laten zien is schraal, pover, grijs. Maar goed, de ploeg staat tweede en is nog volop in de race. Stel dat ze altijd met elf volwaardige spelers hadden gespeeld, stel dat Luuk er nog had gestaan in plaats van Luc. Dan was de koppositie nu al in vaste handen van McClaren en zijn spelers en was diezelfde Luuk met afstand nummer 1 op de topscorerslijst. Maar Luuk is weg en Luc is er nu. Tot zolang het nog duurt. (Ik had allang met Mirco Born gespeeld, prima spitsje uit de beloften, sneller dan Luc, meer techniek en een speler die beter positie kiest. Dat soort talenten kun je er gewoon inzetten, zie Ajax, Feyenoord en PSV, die doen het ook en varen er wel bij.)

Bulykin komt er nu aan, de Russische pantserwagen. Hij zal de kans krijgen om zijn reputatie waar te maken. Dan kan Luc een tijdje in de luwte. Even naar de bank, even naar de beloften wellicht. Dan kunnen voormalige topspitsen als Youri Mulder en Patrick Kluivert hem intussen bijles geven, hem leren waar hij moet staan of lopen, hoe hij moet koppen, enzovoort.
Je zag het tegen FC Utrecht. Luc voelt zich niet meer happy.  Hij is een beetje moe, vooral boven de wenkbrauwen. Je zag het al een tijdje aan zijn medespelers die hem iets te vaak oversloegen bij het creëren van een aanval.  En mocht het dan nog niet gaan, dan kunnen Joop en Aldo in de winterstop nog een ander kopen. Topclubs doen dat wel meer. Halverwege het seizoen met een gerichte aankoop de selectie nog even wat aanscherpen. Om dan gestaag op weg te gaan naar de titel.