Je hebt neven en neven. Op Holambra, het boerenstadje met evenveel inwoners als Goor, gelegen op ruim 130 km ten noorden van de stad Sao Paulo, wonen drie neven van mij. Thom, de jongste, is een echte voetbalgek. Hij kijkt elke dag zeker één wedstrijd op de televisie en kent van alle spelers van de hoogste divisie de sterke en zwakke punten. Vanaf de eerste slokjes moedermelk besefte hij al dat voetballen veel belangrijker is dan een 8 voor taal en rekenen op het schoolrapport. Hij is nu een eindje in de vijftig, maar hij voetbalt nog elke zondag in een soort veteranencompetitie. Hij heeft rugklachten, maar op de vroege zondagochtend voelt hij geen pijn.
Neef Gerard daarentegen weet weinig tot niets van voetbal en wil dat ook graag zo houden. Zijn desinteresse in deze sport is dit jaar nog veel sterker geworden. Het WK-voetbal heeft hem definitief omgeturnd van gedoger tot hater. Desondanks ging hij bij de twee alreeds gespeelde wedstrijden van zijn land, niet met de rug naar het scherm zitten. En ook de winstpartijen van Oranje heeft hij via een scherm van zo’n twee bij vier meter duidelijk meegekregen.
Ik mail vaak met Gerard en af en toe skypen we, maar nooit gingen de gesprekken over voetbal. Tot een week of vier geleden. “Brazilië is gek geworden”, meldde hij per mail. “Ik word steeds kwader. Dat WK-voetbal moet absoluut geboycot worden. Ik verwacht van jou dat je je uiterste best doet om in Nederland te regelen dat Oranje thuisblijft. Jullie moeten een daad stellen. Jullie moeten niet gaan. Als Nederland niet meedoet aan het WK, zal de hele wereld te zien krijgen wat er allemaal mis is in dit land. Wat hier gebeurt, kan echt niet. Onderwijs, huisvesting en ziekenzorg hebben miljarden nodig, maar het geld is er niet, want het WK kost een gruwelijk vermogen, waarvan de helft naar buitengewoon corrupte aannemers en projectontwikkelaars gaat. Als je binnenkort hier bent, zal ik je alles daarover vertellen”, mailde hij.
Intussen ben ik een dag of tien in dit wonderschone deel van de wereld en meld me op TwenteSport vanuit de gepassioneerde voetbalstad Porto Alegre waar ik gisteren Nederland-Australië hebben gezien tussen een uitzinnige horde oranje-fans. Dat was een nieuwe ervaring voor mij. Al jaren kijk ik op perstribunes of langs de lijnen van amateurclubs onbewogen naar voetbalwedstrijden. Ik heb me de neutrale houding zo eigen gemaakt dat ik het twintig keer met overslaande stem scanderen van het woord HOLLAND niet meer over de lippen kan krijgen. De jongeman voor mij met de naam VAN DER WIEL op zijn shirt keek me soms vertwijfeld aan. Hij vond kennelijk dat het raar was dat Ik ook niet bereid was om tig keer het OH, ROBIN VAN PERSIE mee te schreeuwen richting het veld als ‘onze captain’ de bal had. Maar ik genoot wel van de sfeer en de entourage waarin deze mensen een WK-interland beleven. En wat ook prima was, de paar groepjes Australiërs en Brazilianen in ons vak, konden gewoon meedoen en meegenieten. Ik zag dat ze de tijdelijke vriendschap met de oranje meute heel plezierig vonden.
Met Gerard heb ik intussen volop gesproken over de schandalen achter het groots opgezette WK in het land waar voetbal zo enorm belangrijk is. Oranje is wel naar Brasil gegaan. Ik heb er niks aan tegen kunnen en willen houden. Sterker nog, ik was en ben reuze benieuwd hoever King Louis met zijn jongens gaat komen op dit WK. Hoever zal de rit naar de finale (ik heb een grenzeloos vertrouwen in Louis) reiken? Tot de finale in Maracana. Ik vertrouw erop, niet in het minst omdat ik kaartjes heb voor de eindstrijd. Neef Gerard hoopt dat Brasil in die finale niet de tegenstander zal zijn van Oranje of van welk land dan ook. Hij hoopt dat Brazilië, het land waar hij geboren en getogen is, GEEN wereldkampioen wordt. Want dan zal de president moeten aftreden en zal haar partij de PT (een soort PvdA) een enorme verkiezingsnederlaag gaan lijden. Dat is, wat hij hoopt en daarom was hij de enige die na afloop van de overwinning van de Kanaries op Kroatië geen spier vertrok toen de scheidsrechter afblies en Brasil de eerste drie punten binnen had.
Thom daarentegen kan niet wachten op de wedstrijd tegen Kameroen, want dan zal Brasil laten zien wat voetballen is. Hij runt een manege, een gras- en fruitbedrijf. In deze WK-maand probeert hij het dagelijkse werk wat meer door zijn knechten te laten doen, maar die willen ook geen wedstrijd overslaan. Thom heeft er verstand van. Ik kijk graag samen met hem naar de wedstrijden, zo gek ben ik ook. Maar ik weet eveneens zeker dat Gerard het gelijk volledig aan zijn zijde heeft. De claim die de voetbalsport onder het etiket FIFA op de miljoenen mensen van het gastland legt, is buitengewoon groot en volstrekt misplaatst. Gelukkig loopt het onderzoek naar de oneerlijke toewijzingen van de volgende WK’s aan Rusland (2018) en Qatar (2022) op rolletjes.
