Ik zal een jaar of zeven geweest zijn. Van de wedstrijd zelf herinner ik me niet meer zoveel, maar wat nog wel verankerd zit in mijn hoofd is dat de regen onophoudelijk naar beneden gutste. En dat er desondanks rijen vol publiek rondom het veld stonden. Het is de enige derby tussen vv Haaksbergen en HSC’21 die nog ergens in mijn geheugen zit vastgeroest. Het was ook de laatste keer dat de burenruzie in competitieverband op het programma stond. Haaksbergen degradeerde in 1982 naar de tweede klasse en zou nooit meer terugkeren.
We zijn inmiddels 29 jaar verder. Haaksbergen speelt tegenwoordig op zaterdagmiddag, maar ook die noodsprong bood geen soelaas. De actuele stand van zaken in de vierde klasse F: twaalf gespeeld, drie punten. Doelsaldo 12-62. Al twee keer moesten dubbele cijfers worden geïncasseerd, tegen Zelos en SVDW’75, toch niet bepaald grootmachten. De teloorgang van een ooit zo trotse hoofdklasser kan niet pijnlijker geïllustreerd worden.
Ik weet het, medelijden is het laatste wat je als sporter wilt krijgen. Dan nog liever leedvermaak. Dat laatste komt echter geen moment in me op. Ook al ben ik zelf opgegroeid aan de overzijde van de Scholtenhagenweg, vv Haaksbergen heb ik nooit gezien als de vijand. In 1965 waren we zelfs bijna gefuseerd, maar uiteindelijk bleek de samensmelting tussen katholiek en neutraal toch nog iets te gevoelig te liggen in het dorp. De legendarische voorzitter Odink trok hoogstpersoonlijk de stekker eruit.
Bon Boys, ja, daarvan was je wel overtuigd, die waren fout. Een dergelijke ongezonde rivaliteit heb ik voor vv Haaksbergen echter nooit gevoeld. Daarvoor heeft de club ook te veel mee. Het mooie klassieke tenue, het prachtig gelegen hoofdveld centraal in het park, het knusse tribunetje. En bovendien 108 jaar historie. Met het sportieve zwaartepunt in de jaren zeventig. Iconen in het groen, wit en zwart waren er in overvloed: Jacco Croes, Benno Assink, Dinant Scheggetman. De vrije trappen van laatstgenoemde waren legendarisch, alleen al vanwege het fluitende geluid dat ze voortbrachten. Bij een zomeravondtoernooitje heb ik het ooit eens mogen meemaken dat een kanonskogel van Scheggetman langs mijn oren floot. Diepe bewondering.
Hoe anders is de situatie nu. Troosteloos onderaan op het laagste amateurniveau en nauwelijks zicht op verbetering. De seniorentak is vergrijsd en A- en B-jeugd is er niet meer. Aanvulling moet komen van avonturiers van buitenaf, die vaak net zo snel weer verder trekken naar een andere club. Het moet pijn doen bij de echte clubmensen. En die zijn er nog steeds volop, want het optimisme blijft overeind. Men houdt zich stevig vast aan de lichtpuntjes. Het succesvolle kaboutervoetbal voor de allerkleinsten moet weer voor natuurlijke aanwas zorgen, het G-team is heropgericht en de vrouwenafdeling loopt goed.
Voor al die dappere optimisten hoop ik dat de club weer overeind krabbelt en dat ook de hoofdmacht gauw weer eens wat te vieren heeft. Dan hoef ik mijn gevoelens van medelijden in ieder geval ook niet meer te onderdrukken.
