Het is al weer een paar weken geleden, maar hoe gaaf was dat: het had gesneeuwd. Deze bijzondere vorm van neerslag brengt reeds na de eerste vlokken een schisma tussen burgers teweeg. De ene helft vindt het prachtig, de andere helft is in mineur en vervloekt het nog maagdelijke dekje. Door de bank genomen tref je de ouwe hap in de laatste club en zijn het de jongeren die er nog wel de lol van inzien en tot het optimistische gedeelte behoren.
Bij sport is de scheiding wat diffuser. Veel trainers beginnen te somberen en bijvoorbeeld de voetballers blijven thuis, want het veld is afgekeurd. Ik weet, Theo zal het mij euvel duiden, maar de fietsers zitten ook bij de kachel als het gesneeuwd heeft. Dat krijg je met die dunne bandjes en kwetsbare derailleurs. Maar ook collega looptrainers wijken angstig uit naar busbanen en andere wegen waar driftig gestrooid is. Ik vind dat niks. Ook niet omdat ik rennen op straat, afgezet tegen het baanwerk, een armoedig Ersatz vind waarbij andere verkeersdeelnemers hinderlijk in de weg rijden of lopen en snelheidswerk al snel op de gewrichten slaat.
Dus liet ik mijn atleten op de tartanbaan en in de sneeuw rennen. Dat heeft het effect van mul zand, zodat het de spieren sterkt, en daarbij bevordert wenden en keren het evenwichtsgevoel. Verder, niet van onbelang: de groep had lol. Sneeuwpret. Hoewel er aanvankelijk wat atleten benauwd deden over de in hun ogen niet ongevaarlijke omstandigheden, is er niemand gevallen. Ook stramme lopers passen zich namelijk wonderwel aan als het eens extreem weer is. Wie zijn sporters sneeuw ontzegt, doet wat sommige overbezorgde moeders plegen te doen: de Nachwuchs beschermen tegen weer, wind, dominante klasgenoten en al te veel inspanning. Daar krijg je weke en kwetsbare mensjes van, die zich opsluiten in huis of bij koude en neerslag de auto pakken.
Ook stortregen kan onder omstandigheden een belangrijk voordeel opleveren. Want geen mens vertoont zich op straat als het met bakken naar beneden komt. Dan kan ik onbekommerd met ons duo Welsh Corgi’s, dat de neiging heeft geen hond onbesnuffeld te passeren, rennend de weg op. Want overigens is er, letterlijk dan, geen hond op straat. Onze hondjes maakt het niks uit, ze komen immers van oorsprong uit het ruige Wales, dat in een land ligt waar regen zo ongeveer het equivalent van zuurstof is.
Ook dan – ik kan het niet laten – wil de wielrenner doorgaans niet zijn sport bedrijven. Want na regen moet de ketting weer gesmeerd, het frame gepoetst en de kleding vanwege de bemodderde rug in de wasmachine gedrukt worden. Daar wordt geen coureur vrolijk van.
Er ligt natuurlijk ergens een grens bij al dat sporten in extreem weer: ijs moet vanzelf gemeden worden. Maar hoe zeldzaam is dat. De Tocht der Tochten komt immers nooit weer.
Erik Endlich
