In 2012 leupen ze in Navarra in Noord-spanje nen internationalen veldloopwedstried. Cross-country het dat feitelik, mer wiej kuiert hier nog normaal.
’n Keniaan Abel Kiprop Mutai leup verdan iezerstoark vuurop.
Navarra lig in in de Pyreneeën, dus et gung oardig tegen ’n bult op. En der wier of. En zo verdan. Extra gevöarlik en zwoar, want et was der todderig wear en ze hadden der ene grote drekbende van.
Een poar meter van ’n streep begunnen de dranghekken. Mutai raken op ’n biester van al dee verskillende signalen en vlaggen langs de kanten. Der stunden ook al leu vuur um te klappen. Was hee der al? Hee stoppen, want hee meanen van joa.
Vlak achter em leup em al ’n helen tied Ivan Fernandez Anaya achter et gat an. Den had in de gaten wat der geburen en bölken van “Alloh, verdan! Iej zint der nog neet!”
Mer Mutai verstund gin Spaans. Fernandez wochten neet en begun Mutai vuur zik oet te drukken. “Lopen, gek.” Hee drukken em zo ’n endstreep oaver, richting de winst.
Noa de tied vreug nen verslaggever em der noar. “Woerumme dee’j dat?”
Fernandez zea: “Ik hoppe da’w ooit zo met mekoar umme könt goan da’w neet enkel onszelf, mer anderen ook helpt winnen.”
“Mer woerumme he’j den Keniaan loaten winnen?”
“Ik heb em neet LOATEN winnen, dat had he zelf al edoan. Et was verdan zinnen wedstried.” Fernandez had der ja de hele strekke achteran ebosked, de tonge op et doarde kneupsgat.
’n Verslaggever heul an: “Mer iej hadden der toch op dat ogenblik makkelik umhen eköand?”
Fernandez was eaven stille en deed toen: “Joa, mer wat brech mie dat? Wat is dat vuur eare, a’j op zonne wieze de plakke wint? En wat zol der mien moo van duchten?”
Op den dag wun der nit ene, mer dree leu ne goldene plakke: den Keniaan, den Spanjaard en zien moo.
En oeteandelik winne wiej allemoal iets an zo’n verhaal.
Martin ter Denge
