Oekraïne en Nederland verenigd in Noorwegen. Het was een bijzonder tafereel toen de Nederlandse topschaatser Jutta Leerdam en haar Oekraïense trainer Kosta Poltavets in elkaars armen vielen. Het waren topsport en oorlog die elkaar in een emotionele omhelzing raakten. Even geen politiek, even geen oorlog, alleen geluk om een emotionerende sportprestatie.
‘Het maakte me niet meer uit. Ik zag Kosta in tranen en natuurlijk doet het ook wel wat met mij dat hij gewoon zo blij is’ verklaarde Leerdam haar gebaar, al wijdde ze niet uit over de rollercoaster van elkaar opvolgende gebeurtenissen, want Leerdam pakte op de ijsvloer in het Vikingschip de wereldtitel op de sprint, haar eerste, en ze was dolgelukkig. En toen ze de emotie van haar trainer zag, tranen als parels op zijn Oekraïense wangen, vloog ze op hem af en betrok hen in haar sportgeluk. En omgekeerd ook.
‘Natuurlijk, ik doe het niet alleen voor Kosta, ik doe het ook voor mezelf;, aldus Leerdam die superblij zei te zijn blij voor haar coach uit Oekraïne en voor zichzelf: ‘Deed ook wat met mij’, zei ze op camera. Na het zilver voor Leerdam op de Olympische Spelen in Peking nu haar olympische goud in Noorwegen.
Leerdam betrok Poltavets in haar succes en samen betrokken ze de stelling van sport die zoveel meer is dan de schutting van politiek.
‘Deze is voor jou, Kos’, zei Leerdam, toen ze haar trainer na haar gouden race op het middenterrein in de hulde en weelde betrok. En de trainer was ontroerd, maar ook met zijn gedachten in zijn vaderland dat zo zwaar onder vuur ligt.
‘Het is moeilijk om te genieten van de overwinning van Jutta’, vertelde de in Charkov geboren Poltavets. ‘Ik ben superblij van binnen, maar de laatste tien dagen lopen de emoties zo hoog op dat het eigenlijk te veel is. De recente gebeurtenissen in de wereld maken dat het niet echt een normaal kampioenschap is. Dat voel je ook aan de sfeer.’
Poltavets werd zestig jaar geleden geboren in het Oekraïense Charkov en heeft nog familie wonen in het gebied. Vlak voor de beslissende 1.000 meter van Leerdam kreeg hij een telefoontje van zijn halfbroer. “Hij vertelde dat zijn vrouw en kinderen inmiddels vlakbij de Roemeense grens zijn. Mijn halfbroer blijft daar. Hij staat in Kiev letterlijk met geweren om de stad te verdedigen”, vertelde de coach, die zelf in 1994 naar Nederland vluchtte.
Scipio
