NIJVERDAL – De Zweef heeft zondagmiddag de titel in de Tweede Klasse J veroverd. Op het eigen sportpark Gagelman werd concurrent PH Almelo met 4-1 verslagen. Voor routinier Niels Kolkman had het kampioenschap een speciaal tintje. Hij speelde na achttien jaar zijn laatste thuiswedstrijd, opende de score en kreeg een vervroegde publiekswissel.
De spelers van beide elftallen werden bij de opkomst onthaald met vuurwerk en een levensgroot spandoek en dat werkte duidelijk motiverend voor de thuisploeg. De kruitdampen waren nog niet weggetrokken of de bal lag al achter PH-keeper Julian Bakker. Een vrije bal kwam uiteindelijk op het hoofd terecht van De Zweef-aanvaller Niels Kolkman en die kon simpel binnenknikken. De eerste helft was verder vrij matig van zowel De Zweef als PH, dat overigens zwaar gehavend naar Nijverdal was afgereisd en met enkele A-junioren speelde.
Toch was het nog voor rust John Damman die, wederom uit een standaardsituatie, de 2-0 kon binnenkoppen. De Nijverdalse supporters waren hierdoor zo door het dolle heen dat ze wederom het vuurwerk begonnen te ontsteken. Toen bij de aftrap vervolgens een vuurpijl dwars over het veld vloog en uiteen spatte tegen de tribune aan de overkant, kwam menig PH-speler met de schrik vrij. Die gingen dan ook verhaal halen bij het publiek, maar nadat de speaker waarschuwde dat bij een volgende keer het duel werd gestaakt, werd het weer rustig.
De wedstrijd werd in het vervolg nooit meer spannend. Stijn Klein Robbenhaar en topscorer Tom Hegeman maakten er in de tweede helft 3-0 en 4-0 van en voor PH maakte Jeroen Schwarte nog de eretreffer. Door de winst van De Zweef blijft het verschil met naaste belager Heino zes punten, met nog één wedstrijd te gaan. PH wordt op negen punten gezet en dus kunnen beide ploegen de koploper niet meer achterhalen.
Twintig minuten voor tijd was er nog een bijzonder moment voor de maker van het openingsdoelpunt, Niels Kolkman. Na achttien jaar trouwe dienst hield hij het voor gezien als Zwever. Zijn laatste thuiswedstrijd fleurde hij op met een doelpunt en een kampioenschap, al was het wel wat vroeg voor een publiekswissel. ‘Ik was een beetje moe,’ vertelt hij na de wedstrijd, terwijl hij van alle kanten wordt gefeliciteerd. ‘Deze ouwe had het wel gehad. Ik heb veel meegemaakt hier. In 2002 werden we ook kampioen, maar toen was ik geblesseerd. Deze telt dus wel iets meer.’
Dat hij zijn carrière op deze manier kan afsluiten is voor Kolkman te mooi om waar te zijn. ‘Een droomscenario. Hier hoop je op en na de 2-0 wist ik ook wel dat het goed zou komen.’ Terwijl verderop zijn ploeggenoten het bier al uit de koelkast hebben gehaald en staan te dansen en te springen van vreugde, staat Kolkman rustig wat mensen te woord en neemt hij de felicitaties in ontvangst. Toch zal ook hij zijn feestje wel vieren. ‘Ik heb mijn baas al ingelicht. Als ik er maandag, dinsdag en misschien wel woensdag niet ben, weet hij waarom.’
