De man naast me op de perstribune van FC Twente is eigenlijk een supporter van de thuisclub. Dat hoort niet, je wordt geacht neutraal te zijn. Je hoort zo objectief mogelijk te zijn. Sommigen slagen daar goed in. En daarbij teken ik aan dat honderd procent objectiviteit niet haalbaar is. Mijn buurman is het bij lange na niet. Ik kwam ze overal in het land altijd tegen, collega’s die langzaam maar zeker vergroeiden met de club die ze volgen. Limburgers hebben er veel last van, maar ook volgers van Ajax en Feyenoord. Ze raken al pratende in een microfoon of al schrijvende in de ban van de club. Ik zou voorbeelden kunnen noemen, maar hou het nu even bij mijn vaste buurman op de perstribune in de Veste.
Afgelopen zaterdag stond hij model voor tienduizenden mede-fans van de FC. Toen we de opstelling in handen kregen, moest hij lachen om de nieuwste fantasieën van Garcia Garcia. Ik ook. Weer had GG de tien veldspelers op een andere wijze geformeerd. Elke week is er weer een nieuw probeersel. Mijn buurman kon zich vinden in het passeren van aanvoerder Schenk, ik trouwens ook. De nieuwe centrale verdediger Julio Pleguezuelo is veel beter, dat was al gebleken. Als linksback is Schenk dan weer minder dan Verdonk, dus kwam hij op de bank terecht.
Om het middenveld moest mijn buurman hartelijk lachen. Geen van drieën had opgesteld moeten worden. Selahi, Busquets en Aburjania hadden op de bank moeten zitten, meende hij. Voor hen hadden Bosch, Brama en Hölscher moeten spelen. “Bosch moeten ze laten staan, Brama moet snel terug in de basis en Ted van Leeuwen heeft die Hölscher niet voor Jan met de korte achternaam meegenomen uit Denemarken”, mompelde hij. “Garcia komt nu ineens met Aburjania (foto) en Menig aanzetten. Hij probeert maar wat”, mopperde hij hoofdschuddend.
“Wat gaat het worden”, vroeg hij me vlak voor het beginsignaal.
Ik zei: “AZ wint. Dat lijkt me voor 98% zeker.”
“Maak er maar honderd procent van”, reageerde hij. Ik vermoedde dat 99% van de fans er toen ook zo over dachten na al die zwakke partijen die ze de afgelopen jaren hebben aanschouwd in de Veste.
De wedstrijd begon. De middenvelders kregen er meteen van langs. “Alleen Busquets houdt zijn tegenstander een beetje in de gaten”, zei de buurman en hij vroeg zich af wat Aburjania in vredesnaam aan het doen was. In de 23ste minuut kreeg de Georgiër weer onder uit de zak tot hij zich een minuutje achter de bal plaatste voor een vrije schop.
“Jouw vriend gaat hem nemen”, zei ik tegen hem.
“Ook dat nog”, bromde hij.
De bal vloog fraai het AZ-doel binnen en mijn buurman lachte. Als een boer met kiespijn. “Mooie bal”, gaf hij toe. Wat er daarna gebeurde, laat zich raden, zeker toen Menig even later de 2-0 produceerde.
Aburjania speelde steeds beter, mijn buurman zag het ook en begon hem te prijzen. Het werd al met al een mooie pot voetbal, althans als je aanhanger was van de FC. AZ stond steeds onder druk, de FC speelde scherp en sterk en was de baas op het veld. De ploeg die tot voor kort als kandidaat voor de landstitel werd geafficheerd, was nergens. De ploeg die als degradatiekandidaat werd afgeschilderd, die na de shitwedstrijd tegen Emmen en de rampzalige toestanden daarna door het hele land verguisd werd, was ineens in vorm.
Zo sloeg de stemming van al die tienduizenden fans in anderhalf uur om van chagrijn naar extase. Zo gaat dat soms tijdens een voetbalwedstrijd. Zuurpruimen worden vrolijk zingende en klappende fans. Mijn buurman transformeerde bij FC Twente-AZ tot een goed gehumeurde supporter van de thuisclub. En toen Giorgi Aburjania werd benoemd tot Man of the Match, moest hij heel hard lachen.
GG en zijn nieuwste FC-creatie hadden ineens de geest gekregen. Best fijn voor al die fans en toch ook voor de zo neutraal mogelijke journalisten uit de regio.
