ENSCHEDE – In het pittoreske Herzlake, een Duits plaatsje vlak over de grens tussen Uelsen en Emlichheim, heeft de selectie van Schalke 04 zijn tenten opgeslagen ter voorbereiding op een nieuw seizoen in de Bundesliga. Vrijdag oefende de Traditionsverein uit Gelsenkirchen in Lotte tegen Norwich City, morgen komen de Königsblauen geheten, naar de Grolsch Veste.
Erwin ten Vergert, al vele jaren bestuurslid van de fanclub Blau und Weiss Enschede, zal er bij zijn, zoals hij vrijwel altijd van de partij is, ook op 19 mei 2001, toen Schalke zich vier minuten lang kampioen mocht wanen, maar Bayern München het feestje kwam verpesten. Immers, ook voor hem geldt: einmal Schalker, immer Schalker!
Hoe is jouw liefde voor Schalke 04 ontstaan en hoe lang heb je die al?
‘Sinds mijn geboorte was er geen ontkomen aan. Ik ben vernoemd naar Erwin Kremers, de international uit de jaren zeventig. In 1991 beleefde ik mijn eerste wedstrijd in het Parkstadion, tegen Leverkusen, het bleef 0-0, maar ik was definitief verkocht.’
Hoe verklaar je de enorme populariteit van Schalke in Enschede en Twente?
‘In het grensgebied was het Duitse voetbal altijd al populair, vooral dankzij de Sportschau met Ernst Huberty. Karakteristieke clubs als Schalke, HSV en Mönchengladbach hadden vroeger veel Nederlandse volgers. Ook Twentse jongens reisden wel eens richting het Parkstadion. Daar legden ze contacten met jongeren van Schalke die ook wel in waren voor een verzetje. De Schalke-jongens kwamen naar het Diekman en raakten enthousiast over de belevenissen met de jongens van Vak-P. Steeds meer fans van beide clubs sloten zich aan en de rest is geschiedenis. Daarbij moet je niet vergeten dat de karakters van de Twente- en Schalkefans op elkaar aansluiten. Het is prachtig dat de vriendschap tegenwoordig breed wordt gedragen door alle fangroepen van beide clubs.’
Ga je naar alle wedstrijden of mis je er ook wel eens een?
‘De laatste jaren neemt het aantal gemiste wedstrijden helaas toe. Om diverse redenen. Niet in de laatste plaats door de toenemende commercialisering en de hype die het voetbal in zijn macht heeft. Schalke heeft gaandeweg helaas ook de scherpe kantjes van het rauwe karakter als arbeidersclub weggeslepen. De mijnwerkersidentiteit dient in toenemende mate als marketinginstrument om meer inkomsten te genereren. De grote mediale hype rond het voetbal heeft niet alleen tot gevolg dat de spelers zich gedragen als verwende popsterren. De ticketprijzen zijn door de toenemende vraag ook fors gestegen. De Bundesliga werd altijd geroemd om de fanvriendelijke toegangsprijzen, maar das war einmal. Om een idee te geven: voor de eerste wedstrijd van komend seizoen in Mönchengladbach wordt zonder blozen bijna zsestig euro verlangd voor een zitplaats in het uitvak met zicht door een vangnet. Desondanks trap ik er te vaak weer in en zal ik ook het komende seizoen weer voldoende wedstrijden beleven in de Duitse stadions.’
Wat is de leukste uitwedstrijd in de Bundesliga? En welke de beroerdste?
‘De Revierderby blijft veruit de leukste. De moeder aller derby’s. Altijd een boeiende belevenis. Niet alleen door de rivaliteit en de emotie. De geelzwarte aartsrivaal heeft ook nog eens een schitterend stadion. Als daar een kleine tienduizend Königsblauen de vocale strijd aan gaan met de befaamde Südtribune, beter krijg je het niet. Frankfurt en Köln blijven ook een favoriete Erlebnis. De minste is in mijn optiek Paderborn, dat dit seizoen weer meedoet. Van alle uitwedstrijden door de jaren heen, van Hansa Rostock tot SC Freiburg, is die sfeerloze blokkendoos veruit het minste.’
Nee hè, niet wéér zo’n k-seizoen als het vorige: mee eens?
‘Weer een Umbruch – een nieuwe start – dit seizoen met een nieuwe trainer en een nieuw technisch management. Voor de zoveelste keer de afgelopen jaren. Bij de eerste nederlaag steekt steevast de onrust de kop op en wordt het beleid overboord gegooid. Laten we hopen dat de club nu eens de rust weet te bewaren en vasthoudt aan het uitgezette beleid en het aankoopbeleid verbetert. De afgelopen drie jaar investeerde de club voor bijna 150 miljoen euro in spelers. Aan het eind van het vorige seizoen ontsnapte Schalke echter op de valreep aan degradatie, en dat voor een club met de derde begroting van de Bundesliga. Het enorme verwachtingspatroon bij de aanhang speelt ook niet mee. Ieder seizoen is er vooraf weer de hunkering naar de eerste landstitel in zestig jaar. Na de eerste nederlaag valt die droom in duigen. De teleurstelling zorgt voor onrust en chaosclub Schalke doet zijn naam weer eer aan. Maar juist daarom houden we allemaal zo van deze club.’
Rudi Assauer verdient een standbeeld bij de hoofdingang van de Veltins Arena?
‘Ja, absoluut. Assauer is Der Macher, de architect van het huidige voetbalinstituut FC Schalke 04. Zijn levenswerk was de voltooiing van de Arena. Bij zijn komst was de club vrijwel failliet en stond laatste in de Bundesliga. Bij zijn afscheid was Schalke een voetbalgrootmacht, titelkandidaat, deelnemer aan de Champions League , spelend in een hypermodern stadion. Tijdens zijn bewind won Schalke de Uefa-cup, twee keer de beker en werd twee keer Vize-Meister. Assauer, legende, liefhebber, kenner, als manager een voorbeeld, maar altijd met beide voeten op de grond. Won overigens als profspeler met de aartsrivaal uit Lüdenscheid-Nord in 1966 de Europa Cup 2.’
Geldt dat ook voor Huub Stevens?
‘Nee, ondanks de sportieve successen die de club tot drie keer toe onder zijn leiding behaalde. De rijke historie van FC Schalke 04 kent talrijke legendarische helden. Te veel om voor iedereen een standbeeld op te richten. Huub Stevens bezet wel een voorname plaats in de clubgeschiedenis.’
Wat wordt het dinsdag? En ga je juichen als Schalke scoort?
‘Hopelijk een aantrekkelijke oefenpartij waarbij beide teams het publiek wat bieden. Beide trainers moeten hieraan wel hun medewerking verlenen. Verder blijft het een oefenwedstrijd. Gejuicht wordt er weer op zaterdag 3 augustus bij Twente-PSV en op zaterdag 17 augustus als we met Schalke naar Gladbach gaan.’
Laatste vraag: droom je nog wel eens van 19 mei 2001? En hoe word je dan wakker?
‘Ik droom nog wel eens van 21 mei 1997. Op mijn verjaardag zag ik Schalke 04 in een kolkend Stadio Guiseppe Meazza totaal onverwacht de UEFA-cup winnen tegen het sterrenensemble van FC Internazionale. Toch wel mijn mooiste voetbalbelevenis ooit. Met zo’n twintig man in de bus van Enschede naar Milaan. Duizenden feestende Schalkefans op het Piazza Duomo overdag. De kennismaking met de imposante voetbaltempel in de wijk San Siro. Ruim zevenigduizend dolle Italianen, ruim tienduizend net zo dolle Schalkefans in het uitverkochte stadion. Wat een ambiance, wat een kabaal. De nobody’s van Schalke die verbeten de 1-0 voorsprong uit de thuiswedstrijd verdedigen. Vijf minuten voor tijd scoort Ivan Zamorano alsnog. Verlenging, met rood voor Salvatore Fresi, de bal op de lat van Ganz. De zinderende penaltyreeks met missers van Zamorano en Aron Winter. De beslissende schuiver van Marc Wilmots linksonder in de hoek. De euforie, het ongeloof, de emoties, het feest op het blauwe deel van de tribunes. Onvergetelijk, want een totale verrassing. Schalke, dat na negentien jaar weer eens Europa in mocht, nam en passant de UEFA-cup mee naar huis. En hoe ik dan wakker word mag je zelf bedenken. Glückauf!’
