De derby in Almelo was van een matig niveau. Twente was beter in de eerste helft, Heracles had na de rust een licht overwicht. Maar, zoals menigeen al zei, de vier doelpunten waren meegenomen. Een lekker streekduel was het echter niet. Wat opvalt aan onze Twentse eredivisionisten, is hun wisselvalligheid. Heracles heeft de boel intussen aardig op de rij, zo lijkt het, maar ging een dag of tien geleden roemloos ten onder bij RKC.
FC Twente doet leuk mee, maar is vooral thuis nog heel kwetsbaar. Het middenveld is jeugdig, beweeglijk en ook strijdvaardig. Ik bekeek het drietal de afgelopen drie duels met extra aandacht. Het gaat om de drie door de FC zelf opgeleide spelers Godfried Roemeratoe (foto)
, Ramiz Zerrouki en Jesse Bosch. Ze hebben talent en kunnen volwaardige eredivisiespelers worden. Dat is zeker. Ze hebben zich waargemaakt en dat is hartstikke leuk voor henzelf, voor de club en de aanhang.
Maar scoren doen ze hoogst zelden, ze verliezen nog wel eens de bal, zijn af en toe slordig in de passing en lopen elkaar soms in de weg en daarmee bedoel ik niet dat ze elkaar voor de voeten lopen. Vooral Bosch en Roemeratoe overkomt het tamelijk vaak de laatste tijd. Daar wordt Wout Brama dan ook node gemist. De kersverse vader was geblesseerd, maar schijnt bijna weer klaar te zijn voor een rentree. Hij ziet het spel beter dan zijn jeugdige collega’s en kan een goede opening creëren. Maar bovenal kan hij de jonge teamgenoten coachen. Waar moeten ze lopen, wie ze moeten opvangen, waar moeten ze druk zetten. De middenvelders – en regelmatig ook de verdedigers overigens – missen hun ervaren stuurman Wout.
De derby mocht dan matig zijn, beide ploegen hoeven zich geen zorgen meer te maken over eventueel degradatiegevaar. Kijk omhoog, zou ik zeggen.
