Gokken is van alle tijden. Een gezegde als ‘Wedden dat..’ komt nog dagelijks in de huiskamers voor. Al is het maar om het gelijk te halen bij een onnozele weddenschap of het eitje bij het ontbijt hard of zacht gekookt is. In de wereld van de profvoetballerij heeft het gokken inmiddels de grens van het criminele ver overschreden. Sinds 1 oktober 2021 is gokken op internet toegestaan. De spanning van de goed betaalde profvoetballers heeft een twijfelachtige uitweg kunnen vinden, gokken waarbij huidige spelers zelfs aandeelhouder zijn. En Ellie Lust (..er wel pap van.. als ik de roddelpraat mag geloven, en waarom niet?) die het van politieagente heeft geschopt tot waarschuwingsbord van de Holland Casino’s. Als er één beroepsgroep weet wat het met verslaafden kan doen, dan is het wel de politie. Geldgebrek en verslaving zijn in combinatie een smeulend begin van doffe ellende. En dat zou de Lust- gokopwekkende- Ellie toch moeten weten. ‘Leef spannend, niet roekeloos’. Ellie, om te zien niet, misschien in haar doen? En dan Andy van der Meijde, ex voetballer bij Ajax al vanaf zijn veertiende jaar, zoon van een gokverslaafde. En dan nu, opgegroeid met seks- en gokverslaving, breed lachend op affiches om het gokken te promoten. Daar zetten die voetballers met de vele flappen op zak, graag op in. Gokken is business, gokken mag, gokken is verslavend. Het geluid van het balletje op de goktafel is voor sommigen niet te weerstaan.
Heel indrukwekkend was deze week het commentaar van voetballers, niet voetballers en voetbalbestuurders over het openbaar maken van de ziekte bij Louis van Gaal. Zag je hem in de vele vooraankondigingen in het zonnige Portugal een golfballetje slaan met op zijn onnavolgbare wijze wijzend waar dat balletje toch maar terecht is gekomen? Nu aan tafel bij Umberto, de voetbalcoach van het Nederlands Elftal als promotor van de film over zijn leven. Bijna schuchter maar zeker niet minder weloverwogen sprak hij over het traject van zijn behandeling in de nachtelijke uren in ziekenhuizen. Uiterlijk de blozende wangen en er uitzien als een gezonde peer… dat was die zondagavond een twijfelachtige vergelijking zoals Louis van Gaal dat opmerkte. En hoe hij zich zal voelen in Qatar bij het wereldkampioenschap? We kijken daar nu met een dubbele blik naar. Is het medelijden, narcisme als je al drie keer je eigen film hebt gezien of toch de sportieve drang naar het allerhoogste, wereldkampioen worden in een land waar je niet zou willen voetballen. Gaat het lukken, een gokje wagen?
Gerard Kokhuis
