Hoe sport ook kan of wil zijn, niets is onmogelijk. Wie nu de foto’s van jaren geleden ziet waarbij profwielrenners zonder helmen op fietsen rijden waarbij geschakeld moet worden met padden aan de schuine onderbuis, vraagt zich terecht af hoe heeft dit kunnen bestaan. Wollen shirtjes die bij iets te heet wassen een maat kleiner werden en daardoor niet of nauwelijks meer pasten. Dat waren toestanden die voor die tijd niet bijzonder extreem waren. De echte sporter blijft, ook al zijn de tijden veranderd. De omstandigheden waarin zijn totaal bijgesteld. Het materiaal wordt vooraf en na de koers, soms steekproefsgewijs, gecontroleerd. In de Formule 1 wordt, naast de materiële en industriële keuzes, ook gekeken naar het per team maximum geïnvesteerde vermogen ; geld dus! Hoewel dat uiteraard ook een moeilijk te controleren boekhouding betreft, geeft het wel aan dat sport ook haar grenzen kent.
Grenzen, hoezo? Steeds vaker worden we geconfronteerd met het nieuws dat grenzen worden overschreden. Wat te denken van het op handen zijnde WK voetbal. Was er al sprake van grote vraagtekens achter de toewijzing van het toekomstige WK voetbal in Qatar, de vraagtekens worden nu steeds duidelijker vervangen door uitroeptekens. Een WK in een zandbak, de bouw waarbij naar wordt gevreesd vijf-en-zestig honderd arbeidsimmigranten zijn overleden. Volgens de voorzitter Infantino van de FIFA, maar drie doden. De trieste waarheid zal never-nooit bekend worden. Bovendien in een land waar de rechten van de mens, en specifiek van vrouwen, te wensen over laten.
Ieder weldenkend mens was er vanaf het begin op tegen dat in een dergelijke entourage geen fysieke steun zou mogen worden gegeven aan het WK. Dat het Nederlandse voetbal zich nu plaatste voor de deelname, dat was al twijfelachtig. De twijfel niet vanuit de sportieve drang, wel vanuit het gegeven dat de politieke en menswaardige waarheid schuil gaat in een hevige zandstorm. Het is niet te verwachten dat voor de openingswedstrijd op twintig november, het thuisland tegen Ecuador, de zandstorm is gaan liggen.
En dan het nieuws van deze week. Als het gaat om eigenbelang dan is de Nederlandse regering zeker niet benauwd om een balletje mee te trappen. Nu de energielevering wereldwijd onder druk staat is het wegblijven uit de zandbak een heikel onderwerp.
Tot vóór de energiecrisis had de Nederlandse regering geen enkele behoefte aanwezig te zijn bij dit, op alle fronten twijfelachtige toernooi. En nu?
Naast de aanwezigheid van een minister zou ook Willem Alexander worden uitgenodigd om in Qatar acte de precence te geven. Als hij ballen heeft, weigert hij.
Gerard Kokhuis
