Het zijn verwarrende tijden, wat u zegt. Neem nou dit bericht van enige tijd geleden: ‘Eerste non-binaire voetballer van Mexico vermoord. Maandag werd ze dood aangetroffen in hun woning.’ En, op de voorpagina nota bene: ‘Nu is hen dood. Een klap voor de lhtbi-beweging.’ Even afgezien van de persoonlijke tragedie, die ik beslist niet wil onderschatten, maar: wat is het nou? Is het lhtbi, zoals hierboven staat vermeld? Of is lhbti de correcte spelwijze om alle bekende vormen van de hedendaagse interseksebeleving behalve die van hetero’s onder één noemer te brengen? Het is allemaal sowieso al ingewikkeld genoeg en als het kennelijk niet helemaal duidelijk is komen we qua gewenste eenduidigheid niet echt veel verder in het toch al zo complexe genderlabyrinth van de eigentijdse genitaliënindustrie, zeg maar: de zij-instromers in de geslachtsdelenbranche. Los daarvan, of juist in het verlengde dezes, al naar gelang uw persoonlijke voorkeur, zal u het woordgebruik opgevallen zijn van ‘hun’ respectievelijk ‘hen’ inzake een enkelvoudig personage, als zijnde de gangbare meervoudsvormen die we vroeger, blijkbaar tevergeefs, op de lagere school hebben geleerd.
Deze moderne tijd vraagt veel van ons verbale aanpassingsververmogen. Of valt dit, bij gebrek aan deugdelijke erectiefaciliteiten, onder de categorie ‘slap gelul’? Hoe dan ook: vroeger was dat wel anders, toen had je aan ‘Jongens, jongens!’ genoeg. Ik neem u mee naar de beelden die op 8 september 1965 rechtstreeks de huiskamers binnenkomen. Feyenoord speelt thuis in Rotterdam voor de Europa Cup I tegen Real Madrid, met sterspelers als Francisco Gento, José Santamaria en Ferenc Puskas de grote favoriet. De Kuip is volledig uitverkocht met meer dan 62.000 toeschouwers, onder wie Prins Bernhard, Prinses Beatrix en Prins Claus. Hans Kraaij sr. valt met een lelijke hoofdwond uit, maar wordt weer opgelapt en scoort met een tulband op de winnende 2-1. Een paar minuten later loopt het duel volledig uit de hand als publiekslieveling Coen Moulijn door zijn directe tegenstander Vicente Miera in korte tijd tot twee keer toe bijna door midden wordt geschopt.
Daarna ontstaat er onder lelding van de Amsterdamse (!) midvoor Piet Kruiver een ware klopjacht op de Spaanse verdediger. Vanaf dat moment wordt het commentaar van verslaggever Bob Spaak legendarisch, terwijl het stadion de Feyenoorders hartstochtelijk aanmoedigt: ‘Coen, Coen! Behéérs je alsjeblieft. Jongens, jongens, dit kán toch niet. Dit kan toch niet! Wat een afschuwelijke vertoning.’ Twee weken later wint Real Madrid de thuiswedstrijd in het Estadio Santiago Bernabéu met 5-0, dankzij een masterclass van Ferenc Puskas, die vier doelpunten maakt. Feyenoord wordt uitgeschakeld, maar we hebben iets gezien dat we nooit meer zullen vergeten. En stel u nou eens voor dat Bob Spaak eerst naar de juiste woorden had moeten zoeken. Dus geen ‘Jongens, jongens!’ maar iets in de geest van ‘Eh, jullie, zullie, hullie, hun, hen, kappen nou!’ De schade was niet te overzien geweest en men sprak er nu nog schande van. Nee, er ging qua ondubbelzinnige duidelijkheid toch maar niets boven die goeie ouwe doos – oh, wacht, sorry, zo bedoelde ik het niet!
Peter Bonder
