Het zal niemand ontgaan zijn dat het verlangen naar het voorjaar nu wordt begeleid door een ijzige kou. Een kille, winterse wind vanuit het Noord Oosten. In Groningen ervaren getraumatiseerde bewoners, die jaar in jaar uit bij de betreffende ministeries en energiebedrijven vergeefs aan de deur klopten vanwege de scheuren in hun huis, geen voorjaar maar staan nog steeds in de kou. Ligt Groningen dan zover van Den Haag? Of weten de verantwoordelijke bewindslieden zelfs met GoogleMaps de regio niet te vinden. En dan die verontwaardiging van premier Rutte dat het hem ook persoonlijk raakt. Was hij dan alwéér vergeten om naar de bewoners boven die gasbel te kijken en vooral te luisteren?
Gezinnen zijn getraumatiseerd. Niet omdat hun huizen gestut moesten worden maar door het jarenlang in een parkeerbaan gezet te zijn zonder te zijn gehoord. De aandacht vanuit Den Haag bleek een transparante luchtbel, voor de gaswinningbedrijven bleek het echter een zeer lucratieve gasbel. Het leverden hen miljarden op.
In de kou… wat te doen met onze ‘IJsbaan Twente’? De haalbaarheid van de exploitatie van de sport in het algemeen is een altijd blijvend onderwerp van gesprek, het werken met hoofdpijndossiers. Waarom is het zo moeilijk om vrijwilligers te vinden die hun vrijetijd willen steken in het bestuurlijk dragen van een sportclub?
Gemeentebesturen zeggen begrip te hebben voor het gegeven dat sport belangrijk is voor de gezondheid en opvoeding van de jeugd. Maar als het op daadkracht aankomt, zijn ze niet thuis. Het voortbestaan van ‘IJsbaan Twente’ in Enschede is zo’n hoofdpijndossier. Overtuigingskracht en argumenten vanuit de ijsclubs die dagelijks gebruik maken van de baan, lijken niet gehoord te worden. Hoewel iedere vergelijking verstrikt raakt in het welles-en-nietes, lijken de ambtelijke commentaren op die van de ambtelijke reacties in Groningen. Het is te ver weg van persoonlijk belang. Wie niet schaatsminded is, heeft geen belang bij een kunstijsbaan, heeft geen belang bij het voortbestaan, heeft geen belang bij het bijpassen van een structureel exploitatietekort.
Natuurlijk, het exploiteren van een gasbel is wel even iets anders dan in de toekomst met een dweilmachine blijvend een prachtige ijsvloer neer te kunnen leggen. Maar in wezen zijn het problemen die ontstaan door niet te kijken en niet te luisteren. Daar in Noorden is het leed al geschied. Hier in het Oosten mag de kou blijven… als ijsvloer.
Gerard Kokhuis
