Wellicht ken je hem nog wel, althans als je voetballiefhebber bent. Jan Bronkers was zijn naam. In de jaren zestig/zeventig was deze geboren Enschedeër in deze regio bekend als semi-profvoetballer. Hij speelde voor FC Twente en Heracles. Zijn eerste club was Enschedese Boys. Was hij destijds een uitblinker, zoals zijn ploeggenoten Theo Pahlplatz, Epi Drost of Dick van Dijk toen waren? Neuh, bij FC Twente was hij meestal net geen basisspeler en bij Heracles waarvoor hij vanaf 1969 uitkwam, speelde hij in de eerste divisie.
Vond hij zichzelf een ster, zoals sommige voetballers zichzelf soms na hun carrière aanprijzen, terwijl het in werkelijkheid wel meeviel? Nee. Jan kende zijn beperkingen. Hij wist dat Twente-trainer Kees Rijvers bij een compleet fitte selectie geen beroep op hem deed. Dan was hij de twaalfde, dertiende man. En toen hij bij Heracles speelde, had je daar geen spelers die nationaal bekend waren. Zoals ik al zei, ze voetbalden in de eerste divisie en vielen daar als middenmoter meestal niet op.
Mijn oog viel op een uitspraak van Bronkers in de kersverse winteruitgave van Zilver Magazine, het tijdschrift voor de Twentse 65-plusser, waarin een reportage staat over de schitterende bekerwinst van Heracles op wereldkampioen Ajax met Haan, Rep, Gerry Mühren, Jan Mulder en al die andere grootheden (na verlenging werd het 4-2), een legendarische wedstrijd die dezer dagen zijn 45ste verjaardag viert. Mocht je een top-10 maken van alle wedstrijden die ooit in deze regio gespeeld zijn, dan gooit deze bekerwinst van Heracles op het modderveld aan de Bornsestraat in Almelo heel hoge ogen.
Bronkers (75), die in Haaksbergen woont, werd in die reportage in Zilver gevraagd of die heroïsche overwinning het hoogtepunt is uit zijn carrière. Hij antwoordde ontkennend. Dat zul je vreemd vinden, maar hij had nog een hogere troef beschikbaar. Hij zei: ‘Voor mij was dat de wedstrijd met FC Twente tegen Ajax in 1968, die we met 5-1 wonnen. Dat was nòg mooier.’ In die wedstrijd – ruim 51 jaar geleden gespeeld in het Diekmanstadion – was Bronkers basisspeler. Het betekende de doorbraak van FC Twente dat sindsdien een topclub was en zich jarenlang kon meten met Feyenoord, PSV en Ajax in de strijd om de titel. Die 5-1 is misschien wel de mooiste en belangrijkste zege van FC Twente ooit. Bronkers werd na afloop in alle kranten aangewezen als een van de uitblinkers. Mede daardoor was die wedstrijd het absolute summum van zijn loopbaan als profvoetballer.
Niet veel ex-profs uit onze contreien zullen bij zo’n vraag kunnen kiezen uit twee van dit soort volstrekt unieke topwedstrijden. Bronkers kan het.
