De vrouwen zijn terug in het land. De zilveren medaille van het WK krijgt een ereplaatsje in hun huis. Wat was Nederland trots. Miljoenen mensen waren er dagelijks mee bezig en keken naar de finale. Ik zag analytici die het niet meer droog hielden. Dat waren ook vrouwen.
Johan Derksen zei knorrig dat het niet om aan te gluren was, Hugo Borst was ook niet al te vleiend en de andere notoire mannen die vanaf 1 augustus weer dagelijks of wekelijks het vaderlandse mannenvoetbal beschouwen, hielden zich wijselijk stil of spraken wat afgezaagde woorden als ‘verdiend gewonnen, keeper Sari sleepte hen erdoor’ of meldden dat het maar goed was dat Sherida Spitse (foto) zo’n fijne, afgemeten vrije schop in huis heeft. In hun hart vonden ze het maar niks en eerlijk gezegd, ikzelf vond dat eigenlijk ook.
Ik wilde best meegaan in het Oranje enthousiasme, ging er steeds weer voor zitten, haastte me zelfs om van Nederland-Italië nog gauw de tweede helft te kunnen zien, maar steeds weer stuit je op je voetbalverstand. Je ziet dat Desiree van Lunteren de bal niet eens behoorlijk kan aannemen, dat Nederland op beide vleugels speelsters heeft zonder rendement, dat Merel van Dongen een kwetsbare linksback is en dat de behoorlijk bejubelde Daniëlle van den Donk in de tweede helft van de finale steeds weer de bal verspeelde, die ze in sommige gevallen zelf veroverd had. Ja en dat elftal werd tweede van de wereld, vermaakte miljoenen mensen, zette hier en daar het land op de kop of zelfs de stad waar Oranje een wedstrijd ging spelen, overigens zonder auto’s te vernielen of etalageruiten in te gooien.
Ik moest zelfs mijn mijn mede-kijker gelijk geven dat de vrouwen met gemak een doodschop incasseerden en dat er nog geen drie aangeslagen speelsters langer dan een minuut op de grond hebben gelegen. ‘Zou die Neymar ook naar deze wedstrijden kijken?’vroeg ze. En ze zei ook dat er geen speelster van welk elftal ook (behalve een paar Kameroensen en Vivian Miedema) op de scheidsrechter zat te hakketakken. Ook daar konden Neymar c.s een voorbeeld aan nemen, zei ze.
Dus laat ik gauw mijn mond houden en deze tikkende vingers stil houden. Vrouwenvoetbal is een andere voetbalwereld. Met alle respect.
