Het was de zaterdag van Ruud Geels en Wout Weghorst. In de necrologieën over de kopsterke, licht kalende spits van Ajax, Feyenoord, PSV, Anderlecht en Oranje kwamen alle bekende feiten nog eens voorbij: zijn fabelachtige sprongkracht en perfecte timing, de talloze doelpunten die hij met de precisie van een Zwitsers uurwerk scoorde en in ongekende bescheidenheid vierde, en zijn martelgang in het trainingskamp van Oranje tijdens de WK van 1974 in Duitsland, waar hij dagelijks werd getreiterd door Wim Suurbier en Ruud Krol met hun ‘Amsterdamse humor’ waarvan het hoogtepunt was dat zij hun lul in de soep van de Haarlemmer lieten zakken. Niet voor niets liet de vijfvoudige topscorer van de Eredivisie later meermaals weten dat hij als huisschilder op de ladder gelukkiger was geweest dan in de wereld van het voetbal. Nadat het publiek in de Johan Cruyff Arena voor de wedstrijd tegen Ierland met een minuut stilte afscheid van hem had genomen was het de beurt aan Wout Weghorst als spits van Oranje. Het werd een veelbesproken wedstrijd, niet alleen vanwege zijn (uitermate fraaie) beslissende goal, maar ook om zijn ietwat verongelijkte huilie-huilie-interview met de NOS na afloop.
Het zonderlinge gedrag van zijn spits ontlokte aan bondscoach Ronald Koeman het volgende commentaar: ‘Als we iemand zien in het buitenland, die het Italiaanse volkslied uit volle borst meezingt, dan vinden we dat allemaal prachtig. Is het binnen ons landje, dan word je een beetje afgezeken.’ Daar zit wat in, maar het punt is nou juist dat we van Wout Weghorst bij wijze van spreken zouden kunnen verwachten dat hij ook het Italiaanse volkslied uit volle borst begint mee te zingen. Wout Weghorst is nou eenmaal een beetje een aansteller. Ik denk dan ook dat we ooit, als hij ons voorgoed heeft verlaten, in zijn In Memoriam een paar van de nu volgende passages te lezen zullen krijgen: ‘Wout Weghorst (Borne, 7 augustus 1992) was een voetballer, die begon bij de amateurs van NEO en DETO en later betaald voetbal speelde bij Willem II, Emmen, Heracles, AZ, Wolfsburg, Burnley, Besiktas, Manchester United en Hoffenheim. Ondanks zijn beperkte talenten schopte hij het op basis van een ongeëvenaarde wilskracht en uitzonderlijke inzet tot 25 interlands voor Oranje, waarin hij tien keer scoorde.’
‘Een rode draad in zijn carrière was een voortdurend gevoel van gebrek aan erkenning, dat bij hem oververtegenwoordigd was en regelmatig de nodige irritatie opriep. Zo werd hij op 18 november 2023 het onderwerp van spot en hoon toen hij in een interview met de NOS de vraagstelling bekritiseerde en na afloop eiste dat het vraaggesprek niet zou worden uitgezonden. Tijdens het EK van 2024 in Duitsland kreeg hij opnieuw een storm van kritiek over zich heen toen hij in de halve finale in Hamburg tegen het gastland de beslissende penalty voor zich opeiste. Onvergetelijk zijn de beelden daarna waarop hij na het missen van de strafschop een poging doet om zich onder de zijlijn te begraven en vervolgens een cornervlag opeet om uiteindelijk door vier stewards het stadion uitgedragen te worden en later die avond in verwarde toestand op de Reeperbahn wordt aangetroffen.’
Peter Bonder
