ENSCHEDE – Oorverdovend was het applaus van de Twente-supporters toen hij van de bank opstond om warm te gaan lopen. Oorverdovend was ook het gejuich toen hij daadwerkelijk in mocht vallen. Peter Wisgerhof nam in de wedstrijd tegen PEC Zwolle afscheid na een vijftien jaar afscheid van zijn voetbalcarrière en wist niet wat hem overkwam. ‘Ik heb geen idee waar die vele waardering vandaan komt.’
Minutenlang werd zijn naam gescandeerd en elke keer als hij in balbezit kwam klonk er gejuich. De 34-jarige verdediger kan het na de wedstrijd, in de catacomben van de Grolsch Veste, nog niet bevatten. ‘Ik leef nog steeds een beetje in een roes. Je verwacht wel dat het positief zal zijn en het stadion je naam zal roepen, maar als je er dan op zo’n manier in komt en gelijk aanvoerder wordt, voelt dat als echte waardering. Vanaf het moment dat ik van de bank opstond om warm te gaan lopen is het fantastisch geweest.’
Geen publieksspeler
Naast hem staat reserveaanvoerder Dusan Tadic de pers te woord. Al wijzend naar zijn buurman gaat hij verder: ‘Ik heb wel vaker gezegd: ik ben geen publieksspeler zoals hij, die heel goed kan voetballen en goals maakt. Als je dan toch als centrale verdediger zoveel waardering krijgt, is dat wel bijzonder. Ik heb hier natuurlijk vijfenhalf jaar gevoetbald en het goed gedaan, maar zoveel waardering? Geen idee waar dat vandaan komt.’
Adrenaline
Toch was het van tevoren nog maar de vraag of hij dit allemaal wel mee zou maken. Twee weken geleden scheurde hij een spier in zijn kuit, een blessure waar in feite zes weken revalidatie voor staat. ‘Bij de warming-up had ik nog wel wat last, maar toen ik het veld op kwam maakte het me niet meer uit. Ik voelde niks meer. Laat ik maar gewoon kijken of ik nog een goaltje kan maken, dacht ik.’ Vooraf had hij nog wel overleg met de dokter en assistent-trainer Alfred Schreuder. ‘Die laatste vertelde me dat ik zelf mocht kiezen, uit waardering voor wat ik heb gedaan voor de club. Toen zei ik dat ik wel een paar minuten wilde spelen. Als ik alles af zou scheuren heb ik tenslotte genoeg tijd om te revalideren, maar door de adrenaline heb ik er op het veld niet eens meer aan gedacht.’
Mooiste momenten
Terugkijkend op zijn carrière is de Wageninger meer dan tevreden. Hij kende dan ook meerdere hoogtepunten in zijn loopbaan. ‘Als ik een top tien maak van de mooiste momenten van mijn leven, staat Twente daar vier of vijf keer tussen en is er nu weer een moment bijgekomen. De geboorte van je kind en je bruiloft staan natuurlijk bovenaan, maar daarna komen heel snel het kampioenschap en de beker met FC Twente. Dit afscheid is ook zeker een hoogtepunt.’ Zowel FC Twente als zijn oude club NEC heeft hij hoog zitten. ‘Die clubs zitten in mijn hart en gun ik het allerbeste. Als ik bepaalde momenten terug zou zien, ga ik het zeker weer heel moeilijk krijgen. Ik ben een vrij emotionele jongen, maar volgens mij heb ik het vandaag wel vrij goed gedaan.’
Best knap
Wisgerhof is niet bang om na zijn carrière in het zo beruchte zwarte gat te vallen. ‘Twente heeft me al benaderd om bij hun aan de slag te gaan. Ik dacht eerst aan iets commercieels, maar nu denk ik toch wel dat ik op het veld wil blijven werken. Daarnaast hebben mijn ouders een horecaverhuurbedrijf en is mijn vader net 65 geworden,’ vertelt hij lachend. ‘Hij zei al dat ik daar wel kon gaan werken.’ Toch zal hij het voetballen missen. ‘Dat applaus en gejuich van de tribunes krijg ik nooit meer terug, dat besef ik ook wel, maar ik heb het wel gewoon even voor elkaar gekregen. Ik heb als voetballer het maximale uit mijn carrière gehaald en bij zowel Twente als NEC het stadion achter me gekregen. Als ik daaraan terug denk is dat best knap.’
Laatste keer
De avond kreeg nog een extra speciaal tintje, omdat vanuit Amsterdam het bericht kwam dat zijn oude club NEC directe degradatie had ontlopen. ‘De laatste dagen heb ik veel contact gehad met die club en de mensen die ik daar goed ken. Ik heb vanavond op de bank nog wel even gevraagd hoeveel het daar stond. Ik zag de standen, dus ik dacht al: dat gaat niet goed. Later zeiden de jongens dat het 2-2 was geworden in de slotfase. Super natuurlijk, maar ze zijn er nog niet.’ Dan kijkt hij op zijn horloge, hij wil graag naar boven. ‘Daar zit mijn familie, die met zijn twintigen met een bus hier naartoe zijn gereisd. Die zitten nu al weer een tijdje op me te wachten,’ vertelt Wisgerhof. ‘Maar als het goed is wel voor de laatste keer.’
Foto: Henri van Zon
