In de glorietijd van Coen Moulijn had Feyenoord de beschikking over Rinus Israël en Theo Laseroms, die elke midvoor met een grote glimlach naar de tweede ring schopten waardoor de Rotterdammers in 1970 als eerste Nederlandse club de Europa Cup wonnen. Sindsdien is het fysieke aspect een onvervreemdbaar onderdeel van het Rotterdamse voetbalsucces, waarin ook volop plaats is voor de mindere goden. Een van hen was Peter Bosz, die als irritante voorschopper bij Feyenoord samenspeelde met John de Wolf, Ulrich van Gobbel, Henk Fraser en Jean Paul van Gastel. Stuk voor stuk vervelende anti-voetballers die juist daarom (zie boven) bij Het Legioen in De Kuip wel een potje konden breken. Na zijn actieve carrière, waarin hij om onverklaarbare redenen acht keer voor Oranje speelde (waarschijnlijk omdat er toen op alfabet geselecteerd werd), werd Bosz als trainer met AGOVV landskampioen bij de amateurs en promoveerde hij met Heracles naar de Eredivisie. Vervolgens degradeerde hij met De Graafschap, diende hij bij Vitesse en Ajax zijn contract niet uit en werd hij door Borussia Dortmund, Bayer Leverkusen en Olympique Lyonnais ontslagen. Bepaald geen ‘garantie voor succes’ dus, zoals zijn collega-blaaskaak Aad de Mos (zie ook: Robert Maaskant) zichzelf ooit afficheerde bij PSV, waar ze kennelijk wel weer toe waren aan een portie on-Brabantse theaterbranie.
En zo kon het gebeuren dat hij intussen in Eindhoven sinds 2014 na Phillip Cocu, Mark van Bommel, Roger Schmidt en Ruud van Nistelrooij de vijfde trainer in tien jaar is en de verwachtingen zijn dermate hoog gespannen dat de eerste landstitel sinds 2017 slechts een kwestie van tijd lijkt. Dat is dan vooral te danken aan de FC Peter Bosz United, want hij is voorzitter, secretaris, penningmeester en enig erelid van zijn eigen fanclub. Met een uitgekiend media-offensief, bestaande uit het Evangelie van Peter en het Epistel van Bosz, bestookt hij de supporters alsof hij Mandela, Gandhi, Sinterklaas en Frans Timmermans in één en dezelfde persoon is. Hij spiegelt zich daarbij graag aan Pep Guardiola, van wie hij niet alleen de mimiek en de gebaartjes, maar ook het uiterlijk tot in de kleinste details imiteert. Hij vergeet daarbij evenwel één ding: de trainer van Manchester City kan drie gelijkwaardige selecties opstellen, maar als de spits die hem voor een salaris van 580 miljoen euro per week door een foute sjeik is aangeboden de bal in de laatste minuut op de paal schiet, dan is het weer dezelfde kuttrainer die er geen reet van kan. Bovendien moet hij het in Eindhoven voorlopig vooral hebben van Noa Lang, een hopeloos over het paard getilde tattootokkie met de allerstomste tronie van de hele eredivisie en een pruttelvocabulaire van Viaplay tot Videoland.
Wat dat laatste betreft kan hij nog veel leren van zijn trainer, die zijn gehoor graag probeert te imponeren met gespierde turbobabbel over zijn ambitieuze missie, die er volgens mij gewoon voornamelijk op neerkomt dat hij zijn spelers ervan moet zien te overtuigen de bal zo snel mogelijk naar een voetballer in dezelfde shirtkleur te schoppen. Maar nee, zo eenvoudig is dat allemaal niet, daar komen hogere machten aan te pas, luister maar: ‘We zullen heel snel moeten omschakelen na balverlies en de restverdediging zal zeer goed georganiseerd moeten zijn.’ Huh? Restverdediging? Wat is dat nou weer? En hoezo, balverlies? Het is toch de bedoeling dat spelers in de bal komen en niet met de bal uit de rug lopen? Of gaat het er juist om dat ze onder de bal moeten blijven en een aantal spelers achter de bal houden? Ik verzin dit niet zelf, maakt u zich vooral niet ongerust. De voortdurende ontevredenheid van deze quasi-trainer heeft bijna iets aandoenlijks als het niet zo ingestudeerd chagrijnig was geweest. Peter Bosz maakt het voetbal nodeloos ingewikkeld, ingewikkelder dan u en ik het willen zien. Hij is daarin helaas niet de enige, zoals de ernstig ontspoorde discussie in Studio Voetbal weer eens bewees. Het laatste woord daarover is vast nog niet gezegd, maar zeker lijkt wel dat Pierre van Hooijdonk heel erg hard aan zijn restverdediging zal moeten werken.
Peter Bonder
