ENSCHEDE – Stuk voor stuk kwamen ze na afloop voorbij, de spelers van FC Twente. Na weer een teleurstelling, weer een wedstrijd die niet gebracht had wat vooraf zo vurig werd gehoopt, kon slechts een enkeling het opbrengen te proberen te verwoorden wat er tijdens de wedstrijd met Willem II was voorgevallen. ‘Dit is een nieuwe teleurstelling, we voetballen zonder vertrouwen. De enige manier dat te doorbreken zou een goede ruime overwinning zijn, maar dat is opnieuw niet gelukt’, blikte Robbert Schilder (foto) terug.
Douglas, die weken geleden als vertelde dat er genoeg gepraat was en de ploeg het nu maar eens op het veld moest laten zien, wilde niets zeggen. Hij was ook al als enige meteen van het veld gelopen. Een rondje langs de supporters kon de Enschedeër niet opbrengen. Leroy Fer, over wie al zoveel gezegd en geschreven is, vond het ook wel genoeg, ook hij wilde na aflopen geen gesprek met een journalist. De meest opvallende van het stel was Luc Castaignos. De aanvaller maakte zich zo klein mogelijk, met een blik strak naar de grond gericht passeerde hij de pers. Als een klein jongetje dat weet dat de leraar boos is, leek hij uit te stralen toch alsjeblieft niet aangesproken te willen worden. Dan waren er ook nog de spelers die, ondanks de nieuw teleurstelling, wel bereid waren iets te vertellen. Niet dat er veel te vertellen was, want wat in alle verhalen naar voren kwam was dat de spelersgroep het eigenlijk zelf ook niet meer weet.
‘We wilden vandaag een goede overwinning behalen, juist om de reeks van teleurstellingen eindelijk te doorbreken’, vertelt Schilder. ‘Natuurlijk is het zo dat we wat pech hebben gehad.’ De bal van Haastrup tegen de paal, mijn schot tegen de lat, Douglas die tegen de rug van Bengtsson schiet en tenslotte de bal van Ricardo Ippel die er zomaar in vloog en opnieuw voor grote teleurstelling zorgde. ‘Ik kan me ook heel goed voorstellen dat de supporters teleurgesteld en zelfs boos zijn. Dat zijn wij als spelers ook. Je weet ook dat de enige manier om het publiek tevreden te stellen een prestatie op het veld is. Als dat dan niet lukt is het begrijpelijk dat mensen niet tevreden zijn.’ Vervolgens restte Schilder en zijn ploeggenoten niets dan een rondje langs de fans, wat uiteindelijk een ware helletocht werd. ‘Je weet wat je kunt verwachten, dat er gefloten zal worden, mensen je toeschreeuwen dat je moet werken voor je geld. Aan de andere kant, wat moeten we dan, als we direct naar binnen waren gegaan hadden ze ons lafaards genoemd’, liet Schilder merken te beseffen dat geen van beide opties de juiste was.
‘Misschien was het wel beter geweest wanneer we vandaag een topploeg getroffen hadden in plaats van weer een tegenstander die eigenlijk niet wil voetballen. Wij voeren het in het veld gewoon niet goed uit. Je kunt ook niet zeggen dat er een verkeerde opstelling was gemaakt. Volgens mij was dit de beste en ook meest logische opstelling. Als het dan toch niet lukt, dan helpt weer praten niet en heeft het ook geen zin om naar de trainer te wijzen. Ik weet dat dat voor de hand ligt en vaak gebeurt. Het gaat er gewoon om dat wij een keer de ban breken en een prestatie neer zetten die nieuw vertrouwen geeft. Dat is de enige manier om verder te komen.’
