De grootse verliezers van het EK voetbal zijn vooral de liefhebbers van het spel dat immers steeds meer in de ban van de commercie is geraakt. Vanwege het lucratieve poulesysteem waardoor de vier beste nummers drie meegaan naar de volgende ronde, zien we helaas te veel wedstrijden waarin zowel met de handrem als met de calculator wordt gespeeld. Je zou zelfs kunnen stellen dat het toernooi zaterdag pas echt gaat beginnen, met de eerste twee achtste finales waarin eindelijk, vijftien dagen na de opening, het onverbiddelijke knock-out-systeem in werking treedt. Maar dan nog zijn er qua spelregels veel verbeterpunten mogelijk, waarop we overigens waarschijnlijk lang zullen moeten wachten. De voorlaatste serieuze wijziging dateert immers van 1990, na het WK in Italië dat algemeen als het lelijkste ooit zal worden herinnerd, niet eens zozeer omdat Duitsland met Rudi Völler, Jürgen Kohler en Lothar Matthäus de beker won, maar vooral vanwege het eindeloze aantal terugspeelballen op de keeper waardoor het tijdrekken tot kunst werd verheven. Het was uitgerekend Sepp Blatter, de criminele FIFA-capo die de corruptie binnen zijn organisatie op grote schaal ruimhartig had gefaciliteerd, die zich sterk maakte voor invoering van de regel dat de doelman de bal niet meer mocht oprapen. De aanvaarding van dit voorstel kunnen we dan ook beschouwen als het enige positieve dat deze man ooit voor het voetbal gedaan dan wel betekend heeft.
Wat natuurlijk niet wegneemt dat er nog veel te wensen overblijft om het spel aantrekkelijker, sneller en moderner te maken. En het zal de vaste lezers van deze rubriek niet verbazen dat ik daarbij met een schuin oog kijk naar het hockey, dat in 1996 een voortrekkersrol als een sport in ontwikkeling voor zich opeiste met de afschaffing van het buitenspel, dat echt niet meer van deze tijd is. Ook op dit toernooi zijn er weer doelpunten afgekeurd omdat iemand met een adamsappel, teennagel of neusvleugel off side stond. In het hockey hebben we er destijds ongeveer twee weken aan moeten wennen, sindsdien weten we niet beter meer. Andere voorbeelden zijn de onbeperkte wisselmogelijkheden, het stopzetten van de speeltijd bij relatief langdurige onderbrekingen (de strafcorner, vergelijkbaar met het muurtje), de afspraak om de bal na een fluitsignaal niet meer aan te raken door de tegenpartij (niet wegschoppen, niet weggooien, hoe moeilijk kan het zijn, gewoon niet meer doen), de beslissing, intussen overgenomen door de UEFA, dat alleen de aanvoerder zich mag melden met een vraag bij de arbitrage en (beste uitvinding ooit) die heerlijke self pass. Het zijn allemaal verdedigbare beslissingen die het voetbalspel qua kijkplezier, eerlijkheid en genoegen alleen maar ten goede zullen komen. En als ik er zelf dan nog een persoonlijke wens aan toe mag voegen die me veel irritatie zou ontnemen: haal die hand voor je mond weg als je met elkaar praat. Je bent een voetballer, meer niet. Het zijn geen staatsgeheimen die je deelt. Kom op zeg, stel je niet zo aan.
Peter Bonder
