Sinds het Nederlands Elftal het zover heeft geschopt dat ze tegen een molshoop mogen trappen, is het een komen en gaan van spelers. Voor deze belangstellende kijker maar zeker geen kenner, zijn de namen van de spelers als ingrediënten van een Portugees inheems gerecht. Bacelhau, het zou zomaar de naam kunnen zijn van een van de nieuwe opgeroepen Oranje spelers. En zoals ome Louis dat zonder een spier te vertrekken zou kunnen zeggen, een snufje zout op 5, twee scheuten witte wijn op de flanken en wat peper in de voorhoede. Voor alle zekerheid een lichtgroene limo cello in het net om af te sluiten.
Waar komen de spelers vandaan, welke kast is daarvoor opengetrokken?
Kijk, bij het vrouwenhandbal, -volleybal, en -voetbal, is het eveneens een sluimerend komen en gaan van speelsters. Stel je daar de vraag via welke deur komen zij binnen? Dan kan het zijn dat het antwoord een clubnaam betreft. Maar, de oplettende kijker en luisteraar heeft het allang tot zich door laten dringen. ‘Oh, dat is al vanaf mijn veertiende, toen wist ik het al. En mijn ouders hadden dat ook al gezien. Voor hen is het zeker geen verrassing.’
De regenboogvlaggen zijn in de damessporten veelal direct of zeker op de achtergrond aanwezig. Bij de heren blijft het nog steeds zoeken.
Dan het koningshuis. Een huis vol geheimen, een huis met meer dan 100 deuren. Van achter welke deur komen de dochters? Nu de troonopvolgster achttien jaar gaat worden zijn er vraagtekens volop. Wat is de toelage die ze krijgt, wat mag ze wel, wat mag ze niet? Als een cabaretière, van wie we weten vanachter welke deur zij komt, het levensverhaal van de achttienjarige gaat schrijven dan worden de vermoedens alleen maar sterker. Hoe zit het met de troonopvolging als zij de regenboogvlag gaat uithangen op haar huwelijksfeest? Daar kleven zelfs nog staatsrechtelijke ‘mitsen en maren’ aan vast. Dan toch maar als voorbeeld de vrouwensport waar alle kastdeuren zonder problemen open kunnen. Het is ieder gegund. En de voetballers die om sportstrategische redenen nog de deur gesloten houden? Bij Museum No Hero in Delden hangt een prachtig schilderij van de Vietnamese kunstenaar Dang Xuan Hoa waarbij de drang en de angst om de kastdeur te openen in één beeld zichtbaar is. Geen sportschoenen maar slippers, geen regenboog maar wel de beklemmende gedachte van “Wat komt daarna?”. Gevoel van vrijheid, van liefde.
Gerard Kokhuis
