ENSCHEDE – FC Twente versloeg zondagmiddag in eigen huis sc Cambuur met 3-1. Met Wout Droste aan de zijde van de Friezen trof Twente een oude bekende. De verdediger speelde jarenlang in de jeugdopleiding van de Tukkers en keerde voor even terug in de Grolsch Veste. ‘In de bus richting Enschede dacht ik: hier ga ik van genieten.’
De bezoekers uit Leeuwarden namen na een klein half uur brutaal de voorsprong via een penalty. Geheel onverdiend was dat volgens Droste (foto) niet. ‘De eerste helft vond ik sterk van ons. Twente had misschien iets meer balbezit, maar ik vond ons wel gelijkwaardig. Dat gaf goede hoop voor de tweede helft.’ Toch was het Twente dat tien minuten na rust de gelijkmaker binnenschoot. Vervolgens liep de ploeg van Michel Jansen zonder veel moeite uit naar 3-1. ‘Twente had een hele sterke fase in de tweede helft. Ze waren heel dominant. Toen hebben we het laten liggen.’
Het verlies was niet nodig volgens de rechtsachter van Cambuur. ‘Het was geen slechte wedstrijd van ons. We hebben prima gevoetbald en het daarmee Twente moeilijk gemaakt.’ Het is voor Droste dan ook even zoeken naar een verklaring voor het uiteindelijke verlies. ‘Ik denk dat we te veel wilden aanvallen bij die 2-1 achterstand. Twente schakelde goed om en kreeg ook wel wat mogelijkheden. Uiteindelijk scoren ze dan uit drie standaardsituaties, dat is wel zuur.’
Opvallend was dat Cambuur, als een van de weinige ploegen dit seizoen, naar Enschede was gekomen om daadwerkelijk te voetballen. ‘Dat is ook wel onze kracht. We willen laten zien dat we er ook tegen goede tegenstanders voetballend uit kunnen komen. Daar moet je dan in blijven geloven.’
Over zijn eigen prestatie was de Oldenzaler niet ontevreden. ‘Verdedigend ging het prima, alleen dat foutje bij de 1-1 was zonde. Castaignos drukte me weg en scoorde, dat was wel pijnlijk.’ Van zenuwen bij zijn terugkomst had Droste geen last. ‘Op het veld merk je er niet veel van, maar mijn familie en vrienden zaten natuurlijk wel op de tribune. Sommigen hebben zelfs een seizoenkaart hier. Ik was dan ook wel extra gedreven. Vroeger zat ik zelf als jeugdspeler op de tribune en dacht ik: Ik wil op dat veld staan. Nu sta ik er dan toch eindelijk, maar dan in een ander shirt.’
