APELDOORN – De achtenveertigjarige Peter Bosz, sinds 2010 trainer van Heracles Almelo, wil altijd winnen. Zo erg, dat hij met Memory zelfs niet van zijn kinderen wilde verliezen en daarvoor desnoods vals speelde. Dat zegt hij in een interview in de nieuwe TwenteSport Magazine, waarin hij uitgebreid vertelt over zijn jeugd, zijn drijfveren, over zijn ongekende passie voor voetbal en over Heracles. Voor Bosz zit er ook een positieve kant aan zijn gedrevenheid. Die bracht hem als voetballer de hele wereld over en daarna een succesvolle carrière als trainer.
Ze zeggen van u dat u getrouwd bent met voetbal. Is dat een compliment?
‘Zo beschouw ik het wel. Voetbal is leuk. Als kind vond ik het al het leukste wat er was. En het is geweldig als je daar je beroep van kunt maken. Ik denk dat dat altijd de beste motivatie is; als je iets leuk vindt doe je er je best voor. Dat geldt ook voor leren: als je het leuk vindt gaat het meestal goed. Dat zei ik ook altijd tegen mijn kinderen. Ik had muziek willen spelen, ook leuk, maar daar had ik geen talent voor, en omdat ik een winnaar wil zijn, ben ik daar niet aan begonnen. Ik ben streberig, ik kan slecht tegen mijn verlies, het is zelfs een beetje sneu. Als ik Memory speelde met mijn kinderen, speelde ik vals om te winnen. Als ze even niet keken, draaide ik gauw een kaartje om. Bijna ziekelijk. Met mijn moeder moest ik soms tot half twee ’s nachts kaarten, net zolang tot ik gewonnen had en dus lachend naar bed kon.
Niet tegen je verlies kunnen is ook een krachtige eigenschap. Ik was bijvoorbeeld een aardige voetballer, maar niet buitengewoon. Door mijn absolute wil om te winnen, kon ik toch op hoog niveau spelen.’
Zie voor het complete gesprek met Bosz en nog veel meer sportverhalen en -reportages het nieuwe nummer van TwenteSport Magazine, dat overal in de regio in de boekhandel ligt.
(foto Remco Homan)
