Joop Zoetemelk is deze maand 75 jaar geworden. Dat mag in de krant. Een renner met mooie fietscadans, maar zonder presentatie. Een dooie diender met een paar machtige benen. Zoetemelk spreekt weinig, laat tot de verbeelding. Altijd zo geweest. Ik was en ben eigenlijk een nog grotere fan van Jos en van Jan. Dat waren helden voor mij. Jos was Jos Lammertink en Jan was Jan Raas. Geen praatjesmakers, ze spraken slechts de taal hunner pedalen. Zjoef, zjaf.
Ik heb heb ze liever dan die uitbundige types. Voor mij tellen de stille krachten, zoals Fedor den Hertog, een keurige renner die alle trekken van een dandy had, maar apart hard kon koersen. En die behalve hard ook intelligent kon fietsen. Onopvallend snel. Zo’n renner is Zoetemelk ook, misschien wel de meest onderschatte broodfietser ooit. En zeker de meest afwezige, omdat hij nooit opviel. Lammertink had dat ook wel een beetje en die gekke Raas ook.
Zoetemek was veel gewoner. En in zekere zin ook Hennie Kuiper. Niks glitter en glamour, Stoïsten op een fiets met een krom stuur, soldaten op aluminium rossen. Jan Raas was in dit alles het uiterste, die kon niet lachen; had het mombakkes gramgrijns, verder niks, Joop Zoetemelk was, hoewel ook geen lachebekje, iets meer mens. Net als Lammertink, want die was ook altijd wel in voor een feest, zeker na een gewonnen koers, zeg maar de Ronde van Wierden, door Francesco Moser te verslaan.
Nu nog even over het 75-jarige feestvarken van Zoetemelk, die altijd en overal met ‘Jopie’ werd aangesproken.
Je moet het maar halen én doen, je 75-jarig bestaan vieren. Er scheelde niet zo heel veel aan, want krap anderhalf jaar geleden werd hij aangereden. Tijdens een dagelijks fietstochtje. Hij heeft nog vrienden genoeg, onder wie een paar echte maten, zeg maar kameraden door dik en dun, maar wat er óók is, nadrukkelijk, is het gevoel van het gemis van zijn vrouw. Hij vertelt dat ook openlijk over. Zoetemelk is geen feestnummer, maar ook geen binnenvetter.
En verder blijft hij trainen, , voor volledig herstel en om fit te blijven, de conditie op peil te houden. Ik moet me wel heel sterk vergissen of hij had, eregast in Wierden, net als Jan Jansen, die andere eenmalige winnaar van de Tour de France, eregast bij een dernykoers.
Een groter verschil, viel me toen ook al op, is niet denkbaar: de introverte Zoetemelk van doe maar gewoon dan die je gek genoeg en de extroverte Jansen met zijn weet je nog van die sprint met Van Springel.
later meer
Han Pape
