Zo maar een foto, die voorbij kwam. Vijf personen erop afgebeeld, rondom een statafel met daarop (voornamelijk lege bierflesjes. Het moet bij een van de Koninginnerondes van Almelo geweest zijn, op het wielerparcours De Sumpel. De bewuste wedstrijd kent een lange voorgeschiedenis, die teruggaat tot de jaren vijftig van de vorige eeuw. Het parcours aan de Bornerbroeksestraat zal bij de ouderen nog herinneringen opwekken. Want de Ronde van Almelo op 30 april was een soort klassieker onder de criteriums.
Helemaal links bekijkt Dick Soepenberg de situatie. De enige coladrinker in het gezelschap. De Almelose wielerkenner, vooral bekend als sport-/wielerfotograaf volgt nog steeds het wielrennen op de voet. Is volledig op zijn plaats hier, want gek op wielerhistorie. En wielerhistorie staat hier, zomaar, bij een gewoon wielercriterium!
Op de voorgrond links staat Wim Neeskens. De beul van Borne is inmiddels overleden, maar vaak komt zijn naam terug in de wielergesprekken. Kan ook niet anders. Willem was altijd aanwezig, luid en duidelijk. Werd nooit moeilijk over gedaan, Willem was Willem. Prachtige verhalen, soms een tikkeltje bezijden de waarheid, maar altijd boeiend. Was een karakterrenner, won veel, had uitstraling. Zou de eerste Twentse profrenner worden, maar er ging iets mis. De krant had het nieuws al gebracht, het is er nooit van gekomen. Werd daarna journalist of beter gezegd nieuwsjager. En dat bleek een gouden greep. Wekelijks enkele keren een bericht van hem op de voorpagina van de Telegraaf. Reisde voor de NOS en kranten de halve wereld rond, zat bij judo en vrijwel alle andere sporten. Vertelde me ooit dat het aantal bezochte landen op dat moment al op 104 stond. Overdreven? Nee. Er zijn er nog wel enkele bijgekomen. Ook tijdens zijn ziekte hield Wim de moed erin. Wist dat hij ging verliezen, maar zijn wielerhart wilde niet van ophouden weten. Opgeven? Nooit… tenzij het echt niet meer gaat. Stopte met wedstrijden, maar nooit met koersen. Tot het over was. Zo’n man vergeet je niet, never nooit.
Naast Willem Neeskens staat Wim Albersen uit Wierden. Maakte al als aspirant en nieuweling al furore in het Brabantse. Want daar waren de wedstrijden, daar moest je koersen. Wimke, zoals hij daar liefkozend genoemd werd was in al die beroemde criteriums aanwezig, vaak met generatiegenoot Henk Poppe. Uitslag meestal: 1. Poppe 2. Albersen. Tientallen keren. Waarom? Moeilijk uit te leggen. Zoveel minder was hij niet. Zijn verklaring is simpel: ik kon er soms best wel voorbij, maar op de een of andere manier vond ik het wel goed. Tja, de achtergronden van het wielrennen stellen je steeds weer voor verrassingen. Natuurlijk pakt hij later zijn zeges wel mee, werd Overijssels kampioen door Snoeijink in een millimetersprint te verslaan, won criteriums, reed podium in klassiekers en etappe-wedstrijden als Olympia’s Tour. Kwam uit voor de top-amateurformatie van Frisol, maar kon de sprong naar het gelijknamige profteam net niet maken.
Achteraan links staat Denekamper Herman Snoeijink. Als er een bezeten is van wielrennen, danhij het wel. Is recordhouder voor wat betreft het aantal overwinningen. Liefst 365 keer ging hij als eerste over de streep. Zelf is hij er van overtuigd dat het er eigenlijk 367 moeten zijn. In Hengevelde zag de aankomstrechter als enige dat Snoeijink door Arie Hassink geklopt werd, alle andere aanwezigen zagen wel dat hij tenminste zes centimeter voorsprong had. Hij feliciteerde me zelfs, aldus een boze Snoeijink na afloop. Klopt, zei Hassink, maar dat was met zijn tweede plaats. Wielerhumor. Ook in zijn eigen Ronde van Denekamp liep het een keer mis. In een race naar de laatste echte bocht gaven Snoeijink en Jan Huisjes elkaar geen cm toe. Zij aan zij doken ze de bocht in, Huisjes knalde eruit, Snoeijink won, maar na allerlei protesten werd tenslotte Snoeijink gediskwalificeerd en ging de winst naar Hassink, die als tweede over de streep kwam. Maar eigenlijk mankeerde er aan die sprint niets… Hij ging lang door met koersen, reed op 52 jarige leeftijd nog de Ronde van Overijssel uit. En als hij toen niet lek had gereden…….daar zijn de geleerden het nog steeds niet over eens. Misschien wel de meest fanatieke renner ooit, opgeven kwam in zijn gedachtegang niet voor, winnen was het devies. Uitslagen die hem eigenlijk een profcontract hadden moeten bezorgen, maar Herman bleef zijn vak als onderwijzer trouw. Zekerheid voor alles.
En dan, in het midden achter de tafel, het misschien wel grootste talent ooit in Twente: Jos Lammertink uit Wierden. Al bij de junioren boden organisatoren startgeld om hem maar op de deelnemerslijst te krijgen. Dan moet je wel goed zijn en dat was hij. Verzamelde bij junioren en nieuwelingen een kast vol rood-wit-blauwe kampioenstruien. Stoomde ook als amateur gewoon door, werd op de Adsteeg kampioen van Nederland. Won Olympia’s Tour en klassiekers. Natuurlijk werd hij prof, maar niet direct in een topploeg waar iedereen hem verwacht had. Jos koos voor een nieuw team, HB Alarmsystemen. Won meteen zijn eerste wedstrijd, de GP St. Raphael in het zuiden van Frankrijk. Hij was aan de streep veel te snel voor onder anderen Hennie Kuiper en Sean Kelly, de top van die tijd. Boekte meer mooie overwinningen en behoorde tot de absolute top van Nederland. Peter Post kon niet meer om hem heen en nam hem op in zijn Panasonic-ploeg. Maar Jos was op dat moment al niet meer in de conditie die hij eigenlijk moest hebben. Ziektes sloegen toe, het ging niet meer zo gemakkelijk. Toch werd hij in Geulle nog Nederlands Kampioen bij de beroepsrenners.
Noodgedwongen moest hij de jaren daarop stapjes terug doen. Ging terug naar de amateurs, maar reed daar puur op zijn klasse nog steeds van overwinning naar overwinning. Tot het echt niet meer ging. Jos is geen man van veel woorden, praat liever niet meer over de tijd die achter hem ligt. Toch maakte hij enkele jaren geleden een uitzondering. In een stampvolle zaal in Wierden vertelde hij een uur lang over zijn successen en vooral zijn ontberingen. Vergat ook niet de duistere spelonken van het profwielrennen aan te stippen. Het altijd maar moeten, moeten, moeten. Nooit, maar dan ook werkelijk nooit een zaal vol wielermensen meegemaakt die een uur lang muisstil en met emotie naar zijn verhaal luisterden. En als hij niet ziek geworden was, hoe zou zijn carrière er dan uitgezien hebben ? Juist, dat zullen we nooit weten.
Harry Middeljans
Wat een mooi stuk Harry! Dank je wel voor jouw lovende woorden wat Wim betreft. Hij wordt hier ook erg gemist, wij missen de reuring die hij altijd teweeg bracht. Het is een stuk saaier en stiller geworden.
Maar deze woorden doen ons heel veel goed: zo fijn dat hij na 7 jaar nog steeds niet vergeten is. Heel veel dank!
Mooi opgetekend Harry!
Prachtige weergave Harry, oude tijden herleven hartelijk dank.