Afscheid

Geplaatst op 22 oktober 2020 door Theo de Rooij   ·   9 Reacties

Mijn vader haakte in de zomer van 1966 een gehuurde caravan achter zijn Vauxhall Victor en toerde met moeder Corry en broertje Cees naar Italië. Na een lange, hete vermoeiende reis van tweeënhalve dag arriveerden we bij de camping aan de oever van het Gardameer. Ik was negen jaar oud en beleefde mijn eerste onvergetelijke vakantie. Tijdens het begin van de terugreis drie weken later beklom het simpele autootje kreunend en steunend de bergen boven Riva del Garda. Ik zat achterstevoren op de achterbank om de allerlaatste blik op het meer op mijn netvlies te branden. Om vervolgens in huilen uit te barsten. Ik heb tot op de dag van vandaag moeite gehad met afscheid nemen.

Dit gevoel bekruipt mij bij het tikken van mijn honderdvijfenzeventigste en laatste column voor Han Pape’s Twentesport. Van 25 mei 2016 tot 23 oktober 2020 aanvankelijk tweewekelijks en later wekelijks inspiratie laten binnenkomen voor een elke keer weer origineel stukje. Terugblikken is onvermijdelijk. Mijn passie voor fietsen en bewegen vormde veelal de rode draad. Gekoppeld aan persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen uit verleden en heden. Passend bij mijn stijl en persoonlijkheid. Nooit kwetsend, zuur, negatief, belerend of respectloos naar anderen.

Ik heb even overwogen om speciaal voor deze column mijn pen in het azijn te dopen. Een groot deel van de schrijfperiode was ik betrokken bij het initiatief 365 Dagen Fietsen in Overijssel. Gefaciliteerd door de provincie Overijssel, mogelijk gemaakt door vele intrinsiek gemotiveerde, veelal fietsende ondernemers, maatschappelijk betrokken mensen en vrijwilligers in mijn netwerk. Ideeën aangebracht, plannen mede vorm gegeven, verbindingen gelegd, mensen geënthousiasmeerd, tientallen keren naar het provinciehuis in Zwolle gefietst en gereden. Het initiatief bestaat nog maar is rond mijn persoon van de ene op de andere dag volledig stil gevallen. ‘We gaan je bellen!’ Loze beloften van bestuurders en ambtenaren. Als ik voor elk niet nagekomen cliché 1000 euro zou hebben gekregen had mij dat een riant jaarsalaris opgeleverd. De pionnetjes worden verschoven en men begint overnieuw. Soit.

Driehonderdvijfenzestig dagen fietsen gaat ‘m dus niet meer worden en zijn ondertussen onder andere vervangen door een keer per week zo’n twintig kilometer fietsen met mijn tweejarige kleindochter Babette, in een zitje voorop een van mijn nog overgebleven elektrische TDR-fietsen uit 2012. Herfst op de Holterberg wordt vertaald in talloze bijzondere paddestoelen en kleuren. Oog en uitleg voor natuur en detail maakt maakt ons beiden vrolijk. En de maïskolf voor paard Boston bij de manege vormt het hoogtepunt. Komende weken maar overschakelen naar winterpeen.

Deze week plukten we een zonnebloem uit het unieke gele veld op de Beuseberger enk. Babette overhandigde deze ’s middags respectvol aan mijn ernstig dementerende, vierennegentig jarige schoonmoeder in het zorgcentrum. De terugkerende brede glimlach op haar gezicht sprak boekdelen. Trots liep zij vervolgens achter de rollator over de verdieping, begeleid door een trotse achterkleindochter. ‘Dit is Omi, Omi!’ riep zij tegen iedereen die zij passeerden. Omi liep fier rechtop en langer dan ooit tevoren. Het verleden is gestorven, de toekomst geboren. Ik vind ooit wel weer ergens woorden en een platform om verder te schrijven.

Theo de Rooij