Afgelopen week kreeg ik van wielerliefhebber pur sang Dick Soepenberg een pagina toegezonden uit het clubblad van de Almelose wielervereniging De Zwaluwen. Het was het voorwoord van editie 7 uit de eerste jaargang, juli 1971. Het bracht mij met mijn gedachten terug in de tijd, de tijd waarin de vraag van het bestuur kwam of het niet mogelijk was om een clubblad het licht te laten zien. Samen met Wim Neeskens – natuurlijk – en Fred Jaarsma nam ook ik die taak op mij. Van niets naar iets, het was nog een hele klus om dat voor elkaar te krijgen. Uitgangspunt: geen geld . Het moest dus low budget. En het lukte, vooral via het binnenhalen van adverteerders . Een taak, die Wim “de beul uit Borne” op het lijf geschreven was. Willem stapte overal binnen, liet zich niet afschepen en bleef net zo lang zeuren tot het rond was. Ook Fred Jaarsma en ik haalden geld binnen, maar beiden waren uitgerust met een dosis “ vraagschaamte ” zodat onze opbrengst niet opwoog tegen die van de Nees. Wie hem gekend heeft zal na deze woorden het hoofd een knikkend gebaar laten maken, Wim Neeskens ten voeten uit.
De advertenties werden door ons zelf gemaakt, waarbij we het nodige plak- en knipwerk verrichten om tot een goed resultaat te komen. En toen konden we beginnen met schrijven. Voor geen van drieën gelukkig een probleem. En toen ook de lay-out van de tekst goed was moest het nog gestencild worden. Voor wie niet weet wat stencilen is, vraag even aan je vader, moeder of opa. Dat stencilen en de verdere verwerking tot compleet blad gebeurde op de toenmalige lagere Wilhelminaschool in Geerdijk, waar hoofd van de school Albert Kip altijd blij was met mogelijkheden om wat geld voor “ zijn school “ te verdienen. Op deze manier hebben wij de eerste jaren het clubblad onder de naam Zwaluw-Flitsen gemaakt. Natuurlijk probeerden we het steeds mooier te maken, het omslag werd al snel van blauw rood en gedrukt, en ook inhoudelijk werden ook steeds aanpassingen gedaan. Machtig mooi werk, maar aan alles komt een eind. Toen wij stopten was Erik Hütte bereid om de kar verder door de wielerwereld te trekken.
En Erik deed dat met verve. Zo goed zelfs dat het blad steeds mooier werd, zowel qua inhoud als ook qua vormgeving. Een prachtig clubblad, wat zelfs de titel kreeg van het beste clubblad van Nederland. En daarvoor ging alle eer naar Erik Hütte, die daarmee de Zwaluwen ook op dit gebied op de landelijke erelijsten plaatste.
Het clubblad van de Zwaluwen is inmiddels ter ziele gegaan. En niet alleen dat clubblad, maar bij veel verenigingen is dit het geval. Was het clubblad vroeger een soort “bindmiddel “ voor verenigingen om de leden te bereiken en (positief) te beïnvloeden, de opkomst van het internet en de social-media heeft dit in snel tempo overgenomen. Al proberen sommige verenigingen toch nog een papieren contact met de leden te onderhouden zoals het uitgeven van een jaarlijkse Presentatiegids, soms samen met een viertal uitgaven tijdens het seizoen, zoals bijvoorbeeld bij mijn oude voetbalclub Vroomshoopse Boys. Ben eigenlijk wel erg benieuwd welke verenigingen nog een wekelijks of maandelijks clubblad hebben, hoor het graag.
Ook bij de Zwaluwen gaat inmiddels alles via de website en de berichtenkanalen. Het ziet er allemaal prachtig uit, in mooie kleuren, en alles is terug te vinden. Toch mis ik iets, en dat is die band met vroeger, de warmte die zo’n papieren uitgave uitstraalde, beter gezegd afgaf. Een hang naar vroeger.
Dat heet nostalgie.
Harry Middeljans
