Als wielerspeaker zie je veel verschillende renners. Groot, klein, sprinters, tempobeulen, goed of slecht gesoigneerd, kortom, welk criterium je ook aanhoudt, de verschillen zijn er altijd. Toen ik in de Ronde van Ommen voor amateurs in 2007 een jonge, voor mij nog onbekende renner mee zag knallen in de kopgroep had ik het meest opmerkelijke verschil met de anderen nog niet één, twee, drie gezien.
Dat kwam pas bij de huldiging, want in zijn tweede wedstrijd werd Jesse de Haan uit Heerde, geboren in Gramsbergen, derde. En dat na een strijd waarin hij steeds de aanval koos en de routine van de andere koplopers er aan te pas moest komen om hem van de overwinning af te houden.
Het interview bij de huldiging zit nog steeds in mijn geheugen gegrift. Onbevangen beantwoorde hij mijn vragen. Ja, hij was erg blij met zijn derde plaats. Had wat geschaatst, maar door zijn studie was hij daarmee gestopt. Hij was pas sinds kort wielrenner, werd door enkele renners van wielervereniging de IJsselstreek overgehaald om te gaan fietsen en dat leek hem wel wat.
Wat studeer je dan, vroeg ik hem vervolgens. Theologie, zei Jesse. Dat antwoord zag ik niet aankomen, en met mij waarschijnlijk niemand. Het was even heel stil in Ommen. En Jesse brandde los. Over zijn beleving van geloof en sport. Hoe hij dat combineerde, hoe hij dat in praktijk bracht en wat zijn doel was. Daar stond hij op het podium, zijn tintelende ogen onder het blonde kapsel, een mooi en eerlijk verhaal vertellend.
Het publiek luisterde ademloos. Ik ook. Daar trek je graag wat extra tijd vooruit. Hij wist nog weinig van de wielersport, en dat was zichtbaar. Met ongeschoren benen stond hij op het podium. Toen ik hem daar op wees, was zijn ontwapenende antwoord dat hij niet wist dat wielrenners hun benen scheren, en dat hij het zou aanpassen. Het applaus voor de derde plaats was harder en langer dan voor de nummers één en twee.
Twee jaar later was het Nederlands Kampioenschap voor beloften in Landgraaf. Op het terrein van Pink Pop was de finish. Vanaf de start reed Jesse de Haan al weg in een kopgroep van veertien renners. Die werd later uitgebreid tot een groter geheel. En steeds kwam via Radio Tour de naam van Jesse de Haan voorbij, betrokken bij vrijwel elke ontsnapping. Maar tegen de top is het moeilijk koersen, hij eindigde als 25ste, toch een uitstekend resultaat.
Na afloop interviewde ik hem. Zijn terugblik, zijn studie, zijn doel, het kwam allemaal voorbij. Het geroezemoes van het publiek nam af, het werd stiller en stiller. Aankomend dominee Jesse de Haan kreeg ook het katholieke Limburg stil. Misschien daarom wel dat zijn eerste werkplek na zijn studie Maastricht werd.
Harry Middeljans
