Nog een week, dan zal in Hoogerheide de strijd los barsten om de meest begeerde titel van elk veldrijseizoen, het Wereldkampioenschap. Zal het een strijd worden tussen Wout en Mathieu, wat kan Eli, is Sven in staat zijn Belgische kampioenstrui in te wisselen voor de regenboogtrui, is Lars hersteld van zijn ziekte van twee weken geleden, kortom, hoe zal het gaan ? De kans op een Nederlandse wereldkampioen is groot, de kans op een Belgische even groot. De rest ? Fietst wel, maar doet niet mee. Het zal gaan tussen Nederland en België.
Net zo zeker gaat de strijd bij de dames alleen tussen de Nederlandse veldrijdsters. Negen stonden er op de lijst, maar door de blessure van Marianne Vos valt er 1 af. Zij is de huidige wereldkampioene, op basis waarop ze een extra startplaats kreeg. Die valt dus nu weg. De bondscoach had het met al die toppers toch moeilijk. Niet in de top maar vooral de invulling van de laatste plek bleek niet gemakkelijk.
Het ging tussen Manon Bakker en Aniek van Alphen. Een kind van de Veluwe, al jaren woonachtig in Swifterbant tegen een Brabantse. Ze doen niet veel voor elkaar onder, staan achtste en tiende op de wereldranglijst. Winnen af en toe een wedstrijd, Manon dit jaar twee Aniek drie keer kijken we naar de wereldbekerwedstrijden dan presteerde Manon weer net iets beter, podium in Val di Sole. Ga er maar aan staan, maak hier maar eens een keuze uit. Wel opvallend: Aniek van Alphen reed 35 wedstrijden, slechts vier keer niet bij de eerste tien, Manon Bakker in 25 wedstrijden acht keer niet bij de eerste tien.
Gerben de Knegt hakte de knoop door en koos voor Aniek van Alphen. Valt niet veel op af te dingen, het was waarschijnlijk een 51-49 score. Opnieuw valt Manon af. Het blijkt voor haar toch blijkbaar moeilijk om de stap naar de echte top te maken. Als junior was ze goed, werd Nederlands Kampioene in Sint Michielsgestel, en een dag later ook kampioene bij de beloften, waar ze vanwege een verschil tussen de nationale- en internationale regels ook mocht deelnemen en Inge van der Heijden klopte. En die rijdt wel op het WK, terecht, heeft de stap richting de top beter gedaan dan Manon.
Ik ben een fan van Manon, een “ik geef nooit op type “. Na de voor haar altijd moeilijke start knokt ze zich naar voren, maar meestal niet ver genoeg. Niet naar Hoogerheide, met resultaten die in het buitenland tot euforie zouden hebben geleid. Maar helaas, ze is er niet bij. Slachtoffer van de breedte van het Nederlandse dames-veldrijden.
En als je alle cijfers laat spreken kan ik het alleen maar eens zijn met de keuze van de bondscoach.
Harry Middeljans
