Hij wilde eigenlijk niet naar de Tour, paste niet in zijn programma. Veel liever ging hij door met de voorbereidingen op zijn absolute doel van dit jaar, Olympisch Kampioen Mountainbike worden. Want Olympisch Kampioen ben je voor eeuwig. En die titel heeft hij nog niet.
Maar gelukkig snapte Mathieu van der Poel dat hij de Tour niet kon laten lopen. Zijn eigen team, Alpecin-Fenix, kreeg een startbewijs en dus moest de kopman mee. En meteen was ook zijn doel bekend: de gele trui. Dat magische leiderstricot, waar zijn opa Raymond Poulidor 17 jaar lang jacht op maakte, maar de trui nooit droeg. Vader Adrie slaagde er wel in om een dag de trui te dragen. En nu moest en zou hij de gele trui veroveren, voor opa, waar hij zo’n fantastische band mee had.
Hij had het etappeschema goed bekeken, en vooral die eerste etappe zag er kansrijk uit om zijn doel te halen. Wat had hij de pest in toen hij in de finale de demarrage van Alaphilippe niet kon beantwoorden. In plaats van geel een roemloze 20e plaats. Voorbij was zijn kans, die eerste dag leek de enige mogelijkheid. Voor iedereen, behalve voor Mathieu van der Poel. Op zeventien km voor de meet, op weg naar de laatste plaatselijke ronde in etappe twee spoot hij weg op het steilste gedeelte van de Muur van Bretagne. En pakte 8 seconden bonificatie, seconden die hij nodig had om middels een zege toch dat geel te pakken te krijgen. Maar zo’n inspanning, zo kort voor het einde, daarmee hielp hij zijn kans op de overwinning om zeep, zeiden de tv-commentatoren in koor. De rest is geschiedenis, op identieke wijze demarreerde Mathieu op 900 meter van de streep, niemand kon hem volgen en hij reed zich rechtstreeks in de gele trui.
Mooi was de wijze waarop zijn concurrenten na afloop bijna in de rij stonden om hem te feliciteren. Alaphilippe, Pogacar, van Aert, ze kwamen allemaal langs en hun bewondering spatte via het tv-scherm de huiskamers binnen.
Mathieu zal de Tour niet uitrijden. Zijn doel is bereikt en dat andere grote doel wacht. De vraag is alleen wanneer hij eruit moet stappen. Sven Nijs zei bij Sporza maximaal twee weken en tekende er nog bij aan dat hij zich moet inhouden bij de tijdrit….. . Want de overblijvende tijd heeft hij nodig om te herstellen van de Tour, om te wennen aan de totaal andere zit op de mountainbike, het brede stuur. en op de explosiviteit . Normaal gesproken kan het helemaal niet. Maar wat is normaal bij Mathieu van der Poel. Opa Raymond was de kracht achter het binnenhalen van de gele trui. Maar waar haalt Mathieu straks in Tokio dat extra-stukje motivatie weg?
Stel u gerust, hij vindt wel iets. Want die gouden medaille, die moet en zal mee naar huis.
Harry Middeljans
