De mooiste Tour de France is voor mij nog altijd die van 1977. Dat kwam doordat ik net van de middelbare school met mijn schoolmaat Adrie Schipper een Ronde van Nederland fietste, van de ene naar de andere camping. We vertrokken des ochtends vrij vroeg, want wilden op tijd een nieuw bivak hebben. En dat had te maken met de Tour de France, die we op een transistorradio volgden. Ik kan die editie van de Tour de France nog zien, als ik de ogen toeknijp. Het was ook spannend, met onze held Henie Kuiper in een hoofdrol, al moest hij het eindklassement aan Bernard Thevenet laten en het bergklassement aan Lucien van Impe.
Als me één ding duidelijk is voor mij, dan wel heeft het wielrennen zijn glans verloren, en dan zeker op de televisie. Het is een mediacircus en in alles een speelbal van geld en macht, maar gebleven is Wat mij betreft is het alleen nog dragelijk op de radio. Wielrennen moet suggestie zijn. Toen het op de televisie kwam, van de start tot de finish alles in beelden gevangen, ging het rap bergafwaarts. Op de radio is het al een stuk beter én spannender.
xxx
Het is vandaag, één dag na de slotetappe van de Tour de France, goed om verder terug te kijken dan de dag van gisteren. Al was het maar om je te verbazen. Het was gisteren namelijk een kwart eeuw geleden dat de Deense krachtpatser Rasmussen het rondje Frankrijk bijna op zijn naam schreef. Bijna is niet helemaal. Is eigenlijk helemaal niets. Er bleef van de toen gedoodverfde winnaar van de Tour niet meer van over dan in waanzin gehulde tragiek. Een naam die uit de uitslag verdween, een relict voor de intimi en de fetisjisten. Het begin van het einde. Rasmussen toonde zich slokop en leek onverslaanbaar.
God in Frankrijk, maar ach en wee, Rasmussen zou de lokroep van de medicijnman niet kunnen hebben weerstaan en uit een verkeerd trommeltje hebben gesnoept, in een verkeerd land met een verkeerde dokter. In het paradijs van de verboden vrucht zou hij een verbod hebben genegeerd én daar over gelogen. Wat hem sterker moest maken, verzwakte en richtte hem te gronde. En dat bracht toenmalig ploegleider Theo de Rooij tot het besluit Rasmussen per direct uit de Tour te halen en op staande voet te ontslaan.
Op de kop af 25 jaar geleden. En nu is de wedstrijd schoon, naar men zegt, en dat is winst, maar er is een nieuwe serie plagen gestuurd. Dan heb ik het over de macht en het geld van commerciële instanties, wat het fietsen veel van zijn glans ontneemt.
xxx
Van kindsbeen af keek ik – met mijn vader en mijn broer – steevast naar hét wielrennen op wat toen nog de magische kijkkast was. In zwartwit. Ik denk aan Jan Jansen, Hennie Kuiper en Joop Zoetemelk, Jan Jansen. Nu weet ik niet meer waar te kijken als er wordt gewielrend, want je ziet niet louter groepjes renners door beeld fietsen en een commentator naar de aard van de functie commentaar geven – tot zover niks geks -, maar je ziet ook een man in een hoekje van het beeld zijn naar adem happend zijn indrukken vertellen, op een geëalteere toon alsof hij de ejaculatie nabij is. En dan er ook nog ene ‘Sebas’ ergens op een motor. En dan gebeurt dat ook nog, omdat het niet op kan en er geld zat is, van alles op een publieksplein in de studio. Met concertjes, vlaggetjes, quizjes en ander parafernalia. Nu op naar Tour de Femmes France.
Ik moet nog wel eens denken aan de Tour de France van 1977. Vroeger was niet alles beter, wel veel. Ach jeugd, ach belofte…
Han Pape
