Vorige week is het wielerseizoen echt begonnen, met Milaan–San Remo. Want de klassiekers, dat zijn toch de mooiste eendagswedstrijden van het jaar. Net zoals het drietal Giro, Tour en Vuelta op het gebied van de meerdaagse wedstrijden alle andere overtreft. Dat Mathieu van der Poel direct mee gaat doen om de overwinning gaf hij al aan in Milaan – San Remo. Als invaller, na een lange periode van rust en langzame opbouw, toch “gewoon ‘als derde finishen, het is andermaal een bevestiging van zijn uitzonderlijke klasse. Inmiddels is zijn eerste overwinning ook geboekt, misschien volgt in de wielerweek Coppi e Bartali nog een tweede zege. En dan op naar de Ronde van Vlaanderen, na nog even warm gedraaid te hebben in Dwars door Vlaanderen. Misschien is het helemaal niet slecht geweest, die gedwongen andere opbouw. Al vaker heeft hij aangegeven tot aparte dingen in staat te zijn, juist als niemand het echt verwacht. En straks wil hij én de Giro én de Tour rijden, en ook uitrijden. En niemand die echt verbaasd opkijkt bij dit voornemen. En eigenlijk verwacht ook iedereen successen, vooral in de etappes. Aan zijn klasse en instelling zal het niet liggen. Nu zijn rug nog.
Het staat in schril contrast met het verwachtingspatroon dat de wielerliefhebber heeft van Tom Dumoulin. Zijn derde plaats in de individuele tijdrit in de UAE Tour was keurig, maar toen het in de Ronde van Catalonië op klimmen aan kwam was de eerste behoorlijke berg al een “berg te veel “. Het zag er niet goed uit, hij probeerde het verder ook niet en stapte af. Dat doe je niet zo maar, daar moet een verhaal achter zitten, een oorzaak. Nog niet voldoende hersteld van corona ? Mogelijk. Of misschien moet ik zeggen hopelijk en is het nu al een stuk beter met hem gesteld. Ook vorig jaar stopte hij plotseling, en net zo plotseling begon hij weer, met als resultaat zilver op de Olympische tijdrit. Met andere woorden, laten we nog niet in paniek raken. Maar dat het niet ging zoals hij verwacht had, dat moge duidelijk zijn. Hij richt zijn pijlen op de Giro, zijn wedstrijd. Hij heeft nog even tijd , hopelijk is het voldoende.
En hoe gaat het verder met Dylan Groenewegen ? Na zijn twee etappezeges in de Saudi Tour kwam hij in zowel de UAE Tour als in Parijs-Nice niet in het stuk voor. Dat vreet aan een renner, vooral aan een sprinter. Niet mee kunnen doen in het sprintgeweld, een gruwelgedachte voor de mannen met snelheid. Maar in de Minerva Classic Brugge – De Panne was hij ineens weer, kwam weliswaar enkele millimeters te kort voor de zege maar dat was niet het belangrijkste. Het plezier is weer terug, zei Dylan. En met het plezier komt ook automatisch het vertrouwen terug.
Waar Mathieu gewoon doet wat hij wil, Tom Dumoulin de lijn van vorig jaar volgt (die toen toch nog die zilveren medaille opleverde), daar gaat Dylan nu verder het plezier in fietsen verder uit te bouwen. En mijn gevoel zegt dat dat wel eens een flink aantal zeges kan opleveren.
Harry Middeljans
