De etappe in de Giro ging afgelopen zondag naar Cortina d’Ampezzo. De koninginnenrit. Ingekort vanwege extreem slechte omstandigheden. Temperatuur net boven het vriespunt, de regen geselde de renners. Louis Vervaeke was de eerste aanvaller, het duurde even, maar toen waren er toch 22 renners weggereden uit het peloton. De vlucht van de dag was gevormd. Opvallendste namen: Dan Martin en Joao Almeida. Op ruim 5 en op ruim 8 minuten van koploper Bernal. Vooral Almeida was opvallend. Vorig jaar ruim twee weken in het roze leiderstricot, vierde in het eindklassement, maar in deze Giro ondergeschikt aan Remco Evenepoel. De Belg maakt in deze Giro zijn heroptreden in het peloton na zijn verschrikkelijke val vorig najaar in de Ronde van Lombardije. Nog geen wedstrijdkilometer gereden, nog maar twee maanden getraind, nog niets kunnen bewijzen, maar absolute kopman in deze Ronde.
Het zal Almeida niet lekker gezeten hebben. Al enkele keren was hij met de neus op de feiten gedrukt, moest hij op bevel van Evenepoel zelf de helpende hand komen toereiken om diens ambitie niet in het water te laten vallen. Welke ambitie ? De winst in de Giro.
Ik heb het nooit begrepen. Waarom niet beginnen in een kleinere wedstrijd, wedstrijdritme opdoen en dan later met deze opbouw het grotere werk aangaan. Fabio Jacobsen deed het in Turkije. Rustig, zoeken naar de wedstrijdervaring, langzaam weer wennen aan de renners om je heen, de tempowisselingen, de strijd. Maar nee, de toekomstige heerser van het wielrennen moest en zou de Giro als eerste op zijn agenda hebben, en met winst bekronen. Niet hardop uitgesproken, maar het was absoluut de bedoeling van Evenepoel en ook van Patrick Lefevre, de directeur. En natuurlijk van het Belgische volk.
Zo zou het zijn, zo werd het. En Almeida moest zich schikken. Tandenknarsend. Maar hij deed het. Tot zondag. Met Evenepoel inmiddels kansloos voor de eindzege mocht de Portugees eindelijk zijn eigen koers rijden. Ik zag hem knokken in dat helse winterweer op weg naar Cortina. De 8 minuten ruim werden teruggebracht tot drie. Maar het was nog ver. Te ver ? Ja en nee. Natuurlijk werd hij bijgehaald, tegen Bernal in vorm is niet te koersen. En ook anderen passeerden hem. Maar na afloop was hij wel de top-tien van het algemeen klassement binnengeslopen. En Evenepoel ? Die werd op ruim 24 minuten gereden. Moest vlak voor de top van de op een na laatste berg lossen. Jeroen van Belleghem, de Belgische verslaggever van Eurosport en groot Evenepoel-fan – wat ik overigens geen echt probleem vind bij een verslaggever- meldde het met overslaande stem. Alsof de wereld instortte. Alsof je dit niet zag aankomen.
Ik vraag me af wat Almeida op dat moment dacht. Niet het vertrouwen gekregen van de ploegleiding, lees Patrick Lefevre ten faveure van Remco Evenepoel. Waarom niet ? Met zijn ervaring had Lefevre anders moeten beslissen. Het eigenlijke belang – Evenepoel een rustige gelegenheid geven om zichzelf weer in vorm te rijden – laten prevaleren boven de roep van het volk. En Almeida als kopman uitspelen, ook als beloning voor zijn rijden in 2020. En verder de koers de koers laten, ook en vooral binnen zijn eigen team.
Het contract van Remco Evenepoel loopt door tot en met 2025. Natuurlijk heeft Lefevre met Evenepoel goud in handen. Dat bleek al en zal nog veel duidelijker worden. Ik heb het al eerder geschreven, ook voor Remco Evenepoel zijn er bergen die niet beklommen kunnen worden. Zondag was dat het geval. Letterlijk en figuurlijk. Daar zal hij alleen maar van leren. En (nog) beter worden.
En Almeida? Zijn contract loopt dit seizoen af. Ik kan me niet voorstellen dat hij bijtekent.
Harry Middeljans
