Wekelijks schrijf ik een column voor Twentesport, maar ik lever ook regelmatig een bijdrage aan het online platform van voormalig Telegraaf-wielerjournalist Raymond Kerckhoffs: CyclingOpinions. Vorige week schreef ik voor Twentesport een badinerend stukje over de heren Genee, Derksen en Gijp, die het afzeiken tot wetenschap hebben verheven. Vrijwel tegelijkertijd was de wielerwereld in rep en roer omwille van de spectaculaire bijna-doodsmak van sprinter en landgenoot Fabio Jakobsen aan het slot van de eerste etappe in de Ronde van Polen. Collega-sprinter Dylan Groenewegen smeet in winnende positie de deur dicht voor de rechts aandringende Jakobsen. Vervolgens zagen we een handvol renners tegen het asfalt smakken, gevangen in een chaos van geel verwrongen stalen structuren van wat ooit dranghekken waren en vliegende reclameborden. Vlot deelde ik mijn visie omtrent de gang van zaken op CyclingOpinions. De stofwolken zijn nog niet verdwenen.
De teammanager van Jakobsen, Patrick Lefevere, reageerde na de crash zeer emotioneel en sprak over een moordaanslag met wat hem betreft strafrechtelijke consequenties voor Groenewegen. Enkele dagen later leek de soep al wat afgekoeld gezien zijn uitlating dat een strafrechtelijke procedure ook weer kan worden stopgezet. De reacties op mijn column waren ook niet mals. Oorzaak: dader Groenewegen. Gevolg: slachtoffer Jakobsen. Consequentie: streng straffen. Einde discussie. Ook op Twentesport een reactie: Jeroen had wel ‘een column met een wat andere inhoud verwacht’ dan een persiflage op Derksen cs. Onder mijn op LinkedIn gedeelde column kwakte een tweetal heren elkaar verbaal de hekken in.
Feiten. De geplaatste, wrakkige Poolse dranghekken hielden het publiek op afstand en dienden als bevestiging voor de zwiepende reclameborden. En geplaatst zoals beschreven in het UCI-reglement, waaraan de organisator achteraf fijntjes refereerde. Dit luidt aldus:
2.2.017 ’Een zone van tenminste 300 m. voor en 100 m. na de finish zal worden beschermd door barrières. Uitsluitend toegankelijk voor de organisator, renners, verzorgers, ploegleiders en geaccrediteerde pers.’ 2.2.018 ‘De UCI is in geen geval verantwoordelijk voor -de gevolgen van- incidenten of ongelukken.’ In de reglementen wordt met geen woord gerept over veiligheid, de afzetting dient om een zone af te bakenen. Niets meer, niets minder.
Wij willen jonge, sterke mannen en vrouwen in de kracht van hun levens met zo’n tachtig kilometer per uur zien sprinten tegen de grenzen van het toelaatbare. Na een jarenlange, meedogenloze sportieve selectie acterend op het allerhoogste niveau, spieren gestreept en gestaald, lichamen vol stresshormonen. In ploegen die jarenlang aan treintjes, tactiek, selectie en training hebben gewerkt. Trapezeacts voor waanzinnige durfals en vrijwel altijd voorbeeldige ploegmaats, fantastische sportjongens en collega’s. Het minste wat we voor deze atleten kunnen doen is ervoor te zorgen dat als ze in de hitte van de strijd over de schreef gaan ze kunnen rekenen op een veilige landingszone.
Wellicht heeft een achter de hekken staand jurylid Jakobsen beschermd tegen ernstiger, loopbaan- of levensbedreigend letsel. De man fungeerde ongewild als menselijke kreukelzone en brak de vliegende val van de door de lucht zwevende renner. En dan zou ik in dit verband niet willen pleiten voor meer juryleden.
Theo de Rooij
Goed verhaal Theo, ik heb de link, die jij nav mijn reactie eerder, ook al gelezen. Feit blijft dat de officials in de wielersport zich eens goed achter de oren moet krabben en het aspect veiligheid eens goed op de agenda zetten. Ze zouden dan even op consult moeten bij de formule 1 racerij. Wel andere snelheden en strengere veiligheidseisen en mogelijk meer geld wat er in deze sport om gaat, maar al zou je er wát van kunnen meenemen dat zou al winst kunnen zijn. Ik begrijp renners soms ook niet, als het niet veilig is gewoon niet op de fiets stappen, dat is toch niet zo moeilijk?