We zijn twee weken onderweg in de Tour de France 2022. Het verloop was voorspelbaar, groepjes die wegreden, het al of niet haalden, en de sprint die dan tenslotte tot de beslissing leidde. Een Tour als iedere andere, favoriet Tadej Pogacar bouwde langzaam zijn voorsprong op naar zo’n 40 seconden. Tweede man, Jumbo-Visma kopman Jonas Vingegaard moest dagelijks enkele seconden bij zijn achterstand optellen. Een Tour zoals die voorspeld was ontrolde zich.
En toen werd het woensdag 13 juli.
Ze hadden, bleek later, al voor de Tour het plan gesmeed, de mannen van Jumbo-Visma. Doel: proberen Pogacar murw te rijden, en toe te slaan in de finale. En dus werd de eerste Alpen bergetappe hard gemaakt, keihard, en volgde de ene demarrage na de andere, met vooral Roglic en Vingegaard tegen de man die het alleen moest opknappen, Tadej Pogacar. De Sloveen deed wat hij doen moest, demarreerde ook zelf af en toe, maar moest vooral steeds het gat weer dicht rijden. Het lukte, en op de laatste beklimming, de Col du Granon leek “ Pogie “ de zaken onder controle te hebben. Tot vijf kilometer voor het eind. Het verloop is bekend, de verschroeiende demarrage van Vingegaard kon hij niet beantwoorden. Het plan Jumbo-Visma lukte, de gele trui ging naar Jonas Vingegaard. Vergelijken is moeilijk, maar ik vond het een van de allermooiste etappes ooit. Mooier kon het niet worden.
Ik had buiten Tom Pidcock gerekend. Want hij gaf donderdagmiddag een nieuwe betekenis aan het woord “afdalen “. Schitterend in beeld gebracht zag je Pidcock in een vlijmscherpe afdaling neerstrijken op de kopgroep, na de een na de ander al in een enorm hoog tempo gepasseerd te zijn. Zijn afdaaltechniek, het aansnijden van de bochten, het aan de buitenzijde van de bocht passeren, het tegengewicht geven bij iedere bocht, het was perfect en adembenemend. Opnieuw een schitterende etappe, net als de dag ervoor.
Tot bocht zeven in de beklimming naar de Alpe d’Huez.
Daar sloeg de sportverdwazing toe. Pidcock had al in het begin van de beklimming het hazenpad gekozen, liep steeds verder uit. Maar bij bocht 7 hield de weg op, wat overbleef had de breedte van een geitenpaadje. Daar moest hij maar zien door te komen, rijen mensen links en rechts naast zich, steeds op een muur van mensen afrijdend die pas op het laatste moment uiteen week. En dan ook nog zorgend dat hij niet ondersteboven gelopen werd door mee-rennende idioten, die eigenlijk helemaal geen ruimte hadden. Dat het goed ging mocht een wonder genoemd worden. Hetzelfde beeld ook later bij de strijd om het geel. Een aanval plaatsen was een onmogelijkheid.
Pidcock had genoten van de aanmoedigingen, het enorme enthousiasme, de enorme menigte. Snap ik. Wie wint heeft zijn eigen beleving, gebaseerd op euforie. Hij vond het fantastisch. Ik heb er een ander woord voor: levensgevaarlijk. Hoe lang blijft dit goed gaan, hoe ver gaat de gekte, waar ligt de grens. In mijn ogen is die al gepasseerd, is het wachten op de eerste valpartijen. Woensdag werd Vingegaard in de finale al bijna onderuit gewerkt door één idioot met een vlag aan een lange stok, waarbij die stok bijna in het wiel van de Deen verdween. Vingegaard reageerde alert, week uit en wees met het vingertje van ‘oprotten’.
De massa is nauwelijks meer in toom te houden, eigent zich vrijwel de gehele weg toe. Nog meer afzettingen ? Het zou een oplossing kunnen zijn op de meest drukke punten langs de route, maar een massa met een steeds hoger wordend alcoholpromillage en waarbij de hysterie al toegeslagen heeft ver voor de renners passeren is moeilijk te bedwingen. Toch zal er iets moeten gebeuren, en wel voordat het leidt tot ongelukken in de koers. En los van de veiligheid, het zal maar beslissend blijken te zijn geweest voor de uitslag. Kom op, UCI en Tourorganisatie, pak door voor het te laat is.
Maar zal ik een voorspelling doenEr gaat niets veranderen, helemaal niets. De massa gaat winnen, wordt niet aangepakt. De durf bij de UCI en organisatie ontbreekt. Lafaards zijn het.
Harry Middeljans
