Het verzoek van de KNWU kwam twee weken geleden binnen bij de Almelose Wielervereniging De Zwaluwen en zorgde onmiddellijk voor positieve reuring. Kort samengevat: zijn jullie bereid om op 28 januari 2023 het Nederlands Kampioenschap veldrijden voor de jeugd te organiseren ? Daarover hoefde niet lang te worden nagedacht, want “ lang nadenken over iets waar je geen nee tegen kunt zeggen “ komt in de gedachtengang van voorzitter Philip Kootstra en de zeer actieve jeugdafdeling o.l.v. Michiel ter Weel niet voor. Vorige week donderdag werd na een kort overleg met veldritcoördinator Ad van Grootel het contract getekend. En dus kan de Zwaluwen zich op maken om een prachtig evenement in de steigers te zetten.
Ook ik mag deel uit maken van het organisatiecomité. Niet voor het eerst want in het begin van de negentiger jaren van de vorige eeuw deed ik dat als lid van het wielercomité Wierden ook al bij het NK veldrijden voor de jeugd, toen op recreatiegebied Het Lageveld. Een prachtig comité, wars van rangen en standen, met o.a. oud renners als Jos en Herman Lammertink, Wim Albersen en Tonnie Tibben, flamboyant Wierdenaar, helaas al vele jaren niet meer onder ons. Ik leidde de vergaderingen maar we hadden geen echte voorzitter. Hoefde ook niet, iedereen deed het in onderling overleg aan hem opgedragen werk, simpel en effectief. De Zwaluwen deed de aanvraag, wij de rest, ook dat leverde geen enkel probleem op. Hoewel er toch even een kink in de kabel dreigde te komen. Bij vorige evenementen op het Lageveld liepen wij nogal eens tegen tegenwerking van de beheerder van het park op. Een “pietje precies “, iets wat binnen ons comité niet altijd goed viel. Op een van de vergaderingen werd toen een schitterend idee naar voren gebracht: waarom vragen wij de beheerder niet om toe te treden tot ons bestuur ? Dat zou alleen maar positief kunnen werken, dachten wij. En warempel, beheerder Johan zei ja. Probleem opgelost
Dat bleek echter niet geheel te kloppen. Want in plaats van gemakkelijker werd het eigenlijk alleen maar moeilijker. Vooral de toestand van het gras was een heikel punt voor de beheerder. Dat mocht absoluut niet kapot gereden worden, want als het al herstelde dan duurde dat veel te lang. Lang verhaal kort, na meer tegenwerking dan medewerking kwam het dan toch nog in orde met het parkoers zoals wij dat voor ogen hadden. Later konden we ook wel enig begrip opbrengen voor Johan. We hadden het kunnen weten want het gras om zijn eigen woning was van een absolute schoonheid, en dat werkte door in zijn wijze van het park beheren.
We hadden het goed geregeld, aan alles was gedacht. Een sponsortent werd opgezet, er was volop drank en hapjes, maar er was ook een probleem. Hoewel de meeste sponsoren aangaven “waarschijnlijk te komen “ hadden we buiten de waard gerekend, nml. de voor de middenstand altijd drukke zaterdagmiddag. Met de hapjes wisten wij en onze hulpkrachten wel raad, met de drank kwamen we een flink eind in de goede richting….. .
Sportief gezien liep het prima, ook de Zwaluwen deden van zich spreken. Er werd zelfs een Wierdenaar Nederlands Kampioen, al leek dat een half uur voor de start van zijn wedstrijd er helemaal niet op. Want wie er ook was, geen Roy Lammertink, gezien zijn resultaten dat seizoen de grote favoriet in zijn leeftijdscategorie. Vader Herman hield het niet langer uit, stapte in zijn auto en reed naar huis, waar hij Roy doodgemoedereerd aantrof achter de computer, verdiept in een of ander spel. Moet jij niet fietsen, zei Herman. Dat duurt nog wel even, zei Roy. Je hebt nog een kwartier, zei Herman. Met stoom en kokend water was hij net op tijd aan de start. Een half uur later was hij Nederlands Kampioen.
Het zijn dingen die je nooit vergeet.
Harry Middeljans
