Het is 55 jaar geleden dat Harm Ottenbros wereldkampioen wielrennen werd. Het zal niet iedereen nog wat zeggen, maar mij wel, want ik keek met mijn vader bij de overburen, de familie Berkel, naar het verslag op detelevisie. Groezelig zwartwit en met bibberstrepen die van boven naar beneden door het beeld schoven. Het zwart-wit televisiekijken bij de Berkels deden we ook als er schaatsen op de televisie werd uitgezonden, met Ard en Keessie als Neerlands Trots, hoewel ik heimelijk voor Fred Anton Maier was.
Dat ik nu weer even word bepaald bij het wereldkampioenschap van Harm Ottenbros komt doordat ik gisteravond op de radio in Bureau Sport met Erik Dijkstra hoorde dat het 55 jaar geleden is dat de sprinter uit Alkmaar met medevluchter Julien Stevens uit de klauwen van het peloton bleef.
Waar je dan geneigd bent te denken dat applaus en euforie Ottenbros ten deel vielen, dat de natie vreugdevuren zou ontsteken, dat minister-president Barend Biesheuvel de wereldkampioen zou noden aan te schuiven bij een banket, hem tussen de soep en de reerug een ridderorde zou aanreiken, kwam van een koude kermis thuis. Niets van dat alles.
En dat is dan nog tot daaraan toe, ernstiger is hoe de wielerwereld met de wereldkampioen omging. De zege van Ottenbros werd gezien als eeneen toevalstreffer van een bofkont die de mondiale regenboogtrui won waar hij eigenlijk geen enkel recht op had. Hoe anders was dat toen Jan Jansen een jaar eerder de Tour de France won door op millimeterniveau in de afsluitende tijdrit Herman van Springel af te troeven.
Nu is Jan Jansen als wielrenner weliswaar van een andere orde dan Harm Ottenbros, maar hij is nooit wereldkampioen geworden. Ottenbros overkwam het winnen van het WK op de weg min of meer, doch dat doet niks af aan de prestatie van de timide Westfries, want hij dééd het wel.
Hij was een buitenbeentje, stortte zich op het houwen van beelden en gooide bij wijze van statement zijn fiets vanaf de Zeelandbrug in de Oosterschelde, met bravoure en in het oog van een camera van Het Gat van Nederland in het gezelschap van erkend geinponem Gerrie Knetemann.
Na zijn afscheid van het hardrijden op de fiets keek hij met gemengde gevoelens terug op zijn leven als pelotonnomade. En toen ook nog zijn huwelijk op de klippen liep koos de loner die hij altijd is geweest voor een leven als beeldhouwer en woonde hij in een atelier/kraakpand. Daarover heeft hij gezegd dat hij met die leefwijze mens is geworden.
Harm Ottebros overleed vorige maand in de leeftijd van 78 jaar.
Han Pape
