Wedden dat er iets mis is? Je hoort mij niet zeggen dat het in Nederland allemaal eerlijk gaat. Hebben we het jaren lang over de wielersport gehad waarbij het idee heerste, zonder doping geen podium plaatsen. Deze week het trieste verhaal van ‘het beest’ Lieuwe Westra, de meesterknecht van Vincenzo Nibali. Zijn touroverwinning is mede te danken aan Westra. Hij die nu als veertigjarige zijn depressies niet meer te boven is gekomen. Wie o wie kon hem helpen? Niemand dus. Wie in het huidige peloton van oud-renners herkent zich niet daarin? Het lukt topsporters maar deels om na hun carrière een nieuw leven op te pakken. De ethiek van zuivere sport is allang achterhaald. Het zijn eenzaamheid, het gemis aan spanning en vooral, om nu zelf de beslissingen te nemen die in de sportieve carrière door de ploegleiding werden gedaan die funest zijn voor een verder leven als ex prof. Alles werd geregeld van trainingsschema’s tot en met voedingsschema’s aan toe. Vaak ver van huis, van wedstrijd naar trainingskamp en weer terug het wedstrijdcircuit in. De vraag dringt zich op, na het stoppen van de actieve prof sportcarrière, of het dat allemaal waard is geweest.
Er zijn sporters die de ethiek van hun sport ondergeschikt maken aan hun eigen belang. De jury van het prestigieuze Tata-Steel-schaaktoernooi in Wijk aan Zee – de Tour de France of Wimbledon onder de schaaktoernooien- doet alle moeite om zelfs de schijn van vals spelen te vermijden. Toiletten worden dusdanig ‘schoon gehouden en doorgelicht’ zodat er niet stiekem via het mobieltje adviezen van derden verkregen kunnen worden. Wie o wie denkt nog dat het schaken enkel een denksport is.
Het summum van verloren ethiek zijn de vijf-en-twintig voetballers die gokken op de wedstrijduitslagen van hun eigen club. Van die vijf-en-twintig spelers zijn er, naast spelers uit de Eredivisie zelfs negentien voetballers uit de Eerste divisie die weddenschappen bij gokkantoren afsloten. Zijn de keukens bij die spelers thuis zo prijzig dat ze wat euro’s nodig hebben? Als al jaren het vermoeden bestond van wedstrijdmatching ofwel beïnvloeding van de wedstrijduitslagen, dan is dit het trieste bewijs.
Dat in de wielerwereld in de sprint tussen twee ploeggenoten de kopman zal winnen, is niet meer dan gebruikelijk. Maar dat je als voetballer de bal extra naast schiet, is een optie die nu werkelijkheid blijkt te zijn. Zou Twente afgelopen zondag die gemiste kansen omgezet zien in het uitbetalen van euro’s? Wie o wie zal het zeggen.
Gerard Kokhuis
