Op het gevaar af dat ik betrokken word in een #MeToo discussie, maak ik er in deze column geen geheim van dat ik heel erg kan genieten van vrouwen. Dat heb ik mijn hele leven al gedaan. En de afgelopen dagen van het Nederlands vrouwenvolleybalteam dat in Japan een prestatie heeft geleverd, die in de historie van deze tak van sport nog nooit eerder was vertoond.
Het team haalde zonder problemen en met goed volleybal de laatste vier en kon afgelopen dagen gaan strijden om de drie medailles die er te verdelen waren. De wedstrijd tegen Servië was een thriller, er zat weinig verschil tussen de beide ploegen, maar de ballen vielen bijna voortdurend in het voordeel uit van de tegenstander en in dit soort wedstrijden heb je nu eenmaal ook wat geluk nodig. De teleurstelling was bijzonder groot en dat uitte zich in beelden die bijna hartverscheurend waren. De ploeg was zo dicht bij de finale en dus minimaal een zilveren medaille en deze droom spatte ruw uit elkaar en dat kwam keihard aan en dat was te zien ook.
De opgave voor de staf en trainers was bij deze vrouwen binnen 24 uur de knop om te zetten om in ieder geval de bronzen medaille binnen te halen. Deze opgave bleek helaas te groot en de vrouwen haalden in de strijd om het brons nooit hun eerdere niveau. Weer met lege handen dus, net zoals tijdens de Olympische spelen in Brazilië. Na de wedstrijd tegen China was er een en al gelatenheid te zien en waren de emoties een heel stuk minder. De wedstrijd tegen Servië bleek dus uiteindelijk de wedstrijd van de waarheid te zijn geweest, de tranen waren op en de emoties onder controle.
Wat mij betreft is er echter geen enkele reden om te lang in een dip te blijven zitten. De vrouwen kunnen terugkijken op een fantastisch toernooi. En er is alle reden om positief vooruit te kijken. Dit team heeft namelijk toekomst en niet onbelangrijk veel ervaring in het spelen om de medailles. Over twee jaar zijn de Olympische spelen in Tokio en kunnen ze revanche nemen. Nu waren Servië en China nog te sterk en steeg Italië boven zichzelf uit, maar dat gaat in 2020 op zeker veranderen. De volleybalvrouwen halen in 2020 in Tokio een medaille, dat is een uitspraak waar u mij tegen die tijd aan mag herinneren. Drie keer is toch niet voor niets scheepsrecht?
Ik dank het team voor het sportieve plezier dat het mij heeft gegeven en dat er binnen het team maar liefst drie speelsters uit Twente betrokken waren, is natuurlijk een extra reden om er op deze site aandacht aan te besteden. Dus met name Juliet Lohuis uit Oldenzaal, Nicole Oude Luttikhuis uit Harbrinkhoek en last but not least Maret Balkestein- Grothues uit Almelo (foto), bedankt voor de mooie sport, ik heb genoten en dat ik er op momenten wel heel vroeg mijn bed voor uit moest komen, heb ik er graag voor over gehad.
Chris Walraven
Wat heeft de #metoo discussie hiermee te maken???